Inmiddels zijn we vrolijk verder gegaan met onze Spaanse lessen. Dat doen we tot eind november. We stoeien met presente, subjuntivo, pretérito imperfecto, pretérito indefinido, futuro, condicional, imperativo, etc. etc. , allemaal verschillende werkwoordsvormen en vervoegingen. En er komt veel andere grammatica langs. Werkwoorden kunnen een totaal andere betekenis krijgen wanneer de grammatica niet goed is toegepast. Ik had op een gegeven moment tijdens de les echt een déjà vu, de middelbare school. Ik wist ineens weer waarom ik Duits en Frans zo snel mogelijk uit mijn vakkenpakket had gegooid. Even de tanden op elkaar, want we merken wel dat de cursus ons helpt. De gesprekken met de Tico's (Costaricanen)en ook de Nica's (Nicaraguanen) worden steeds leuker en intensiever.
We zijn 5 dagen naar Nicaragua geweest, omdat ons toeristenvisum voor Costa Rica op het punt stond te verlopen. Normaal krijg je een visum voor 3 maanden als je Costa Rica inkomt. Om een nieuw visum voor 3 maanden te krijgen moet je even het land uit. Met een langdurige verblijfsvergunning (residencial) hoeft dit natuurlijk niet meer. Echter we hebben de aanvraag voor residencial nog niet gedaan, omdat we nog wat meer documenten hiervoor moeten verzamelen (oa ook de meegenomen Nederlandse documenten officieel nog moeten laten vertalen naar het Spaans). Bij de grens wordt eerst alles even lekker ontsmet in verband met het toenemende dengue gevaar.
Ik ben echt verrast door Nicaragua: wat een rustig land en vriendelijke mensen. Het lijkt op Costa Rica, maar dan zoals het 25 jaar geleden was, toen ik voor het eerst in Costa Rica kwam. Ik liep altijd met de gedachte rond, 'Nicaragua, daar kun je beter niet zijn'. Die gedachte heb ik inmiddels bijgesteld. En het is er nog goedkoop ook. We waren in Granada waarvan men zegt dat het de eerste koloniale stad van Midden Amerika is. De stad is niet zo groot en heeft inderdaad een mooi koloniaal centrum, veel koloniale gebouwen die gekoesterd worden. Echter niets, niets is origineel. Oorlogen, guerrilla's hebben niets overgelaten van de oorspronkelijke gebouwen. William Walker (niet te verwarren met Johnnie!) heeft toentertijd Granada heel degelijk platgebrand. Veel van de stad is later weer opgebouwd waarbij de originele bouwtechnieken zijn gebruikt.
Met de Belgische ambassade zijn we goed uit de onderhandelingen gekomen. We hebben een goed kingsize bed gekocht en een mooie tuinset; een tafel met vier stoelen van eucalyptushout. De spullen hebben we met Johan in een vrachtautootje opgehaald. Nu kunnen we lekker buiten zitten, regen of geen regen, want we hebben een heerlijk overdekt terras. Wat hadden we graag een BBQ daarbij gehad. We zoeken er nog steeds één. De winkels die normaal gesproken de BBQ's verkopen liggen al lang vol met kerstspullen. De BBQ's moesten daarvoor wijken. Hoe hard kan het zijn? Intussen beginnen de huizen al volop versierd te worden in kerstsfeer en we zien al auto's rijden met kerstbomen.
Gisteren hebben we het tweede vat honingwijn gefilterd en gebotteld. Het zijn zo'n 280 flessen geworden. Zo'n dag begint dan met het filteren en proeven van de wijn. Dat proeven is belangrijk , omdat de honingwijn niet te droog mag zijn, want de Costaricaan houdt van zoet. De smaak van de wijn wordt verrijkt door er nog wat honing aan toe te voegen. Daarna wordt er gebotteld en worden de flessen verzegeld en voorzien van een etiket. Een paar dagen gezellig samen aan de slag. Dat soort dagen sluiten we vaak af met een heerlijke pizza die we zelf maken.
Aanstaand weekend verkopen we weer drie dagen onze produkten in Paseo de las flores in Heredia. Hier was ook onze vorige verkoop en hier zullen we regelmatig terugkomen. We zijn al druk bezig om de voorraad weer op te bouwen. Sommige van onze producten kunnen we niet al te lang van te voren maken, omdat honing de eigenschap heeft te gaan kristalliseren in een wat koelere omgeving. En onze werkplaats (bodega) staat in een koele omgeving.
Op zondag 2 december zijn we uitgenodigd voor een gezamenlijke lunch met de bewoners van El Arroyo, de kleine gemeenschap waarin wij wonen. Via Claudine, onze Argentijnse huisbaas, hoorden we dat de buren allemaal erg geïnteresseerd zijn in onze honingproducten. Inmiddels hebben we ook al enkele producten verkocht aan de buren. Maar voor de lunch wordt er van ons verwacht dat we ons hele assortiment meenemen zodat men kan proeven en kan kopen. Leuk!
Af en toe kijk ik eens in de tuin naar wat er te zien is en maak ik een foto.
