Vakantie

hondenuitlaatdienst

Soms gaan we met de honden wandelen in het bos. De honden gaan dan achterin de auto en we rijden zo'n 10 minuten. Op aanwijzingen van onze buren leren we nieuwe plekjes kennen. Het is mooi om de natuur zo dichtbij te hebben. We wonen op 5 km afstand van een groot nevelwoud, het nationale park Braulio Carrrillo. Dat is een bos dat je niet moet onderschatten. Er verdwalen regelmatig mensen die dan weer gezocht en gered moeten worden door de locale brigades van Cruz Roja. Meestal gaat dat goed.

De aangelopen poes is al The Princes of Orange genoemd

Als we 'onze' honden uitlaten gaan de twee poezen vaak ook mee. Het is een tafereel dat we niet kennen van Nederland. De honden en poezen bij ons verdragen elkaar goed. Ze slapen zelfs samen. Onlangs is er echter wat reuring ontstaan. Er is een jonge poes komen aanlopen die besloot om hier te blijven. We hoorden 's nachts al enig gerommel rond het huis. Toen we eens gingen kijken hing er een jonge rode poes voor het keukenraam die duidelijk naar binnen wilde. Ze was enigszins uitgeput en had honger. We hebben haar wat te eten gegeven en buiten op een veilig plekje neergezet. Daar zat ze de volgende ochtend nog steeds. We moesten echter vroeg weg, omdat we druk waren met de honingverkoop en konden ons niet verder bekommeren om dit poesje. 's Avonds laat na de verkoop bleek de poes er nog steeds te zijn. Nadat onze verkoopreeks van enkele dagen later voorbij was konden we meer aandacht geven aan de poes. Onze buurvrouw was inmiddels ook weer thuis gekomen van haar werkreis. We hebben met haar even overlegd wat te doen met de poes. Zij bleek al gebeld te zijn door enkele bewoners hier op het terrein met de vraag of ze de poes niet wilde adopteren. Nou, dit huis was het territorium van haar twee poezen en dat moest vooral zo blijven, was haar reactie. Echter na een uurtje kwam de buuf weer aangesneld;  'waar is ze, waar is ze?' De vragende blikken van de jonge poes hadden hun uitwerkingen gehad, de kleine poes mag blijven! :)


We zijn met de poes naar de dierenarts gegaan voor een algehele controle. Hup spuit erin tegen verschillende ziektes, hup pillen erin tegen parasieten en hup gif erop tegen de vlooien. En eind december weer even terug voor de herhaling.  O ja, en tussendoor ook nog even een afspraak maken voor de sterilisatie. Volgens de dierenarts is ze zo'n 3 maanden oud.  De poes heeft geluk gehad dat ze ons heeft gevonden! Het was eerst even goed opletten hoe de honden en de poezen op de kleine poes zouden reageren,  maar het gaat helemaal goed. Ze is duidelijk geaccepteerd. Kleine poes vindt het allemaal spannend en is niet bang, dus stapt overal op af. Ze is erg speels en huppelt vrolijk rond. En wij genieten heel erg van haar capriolen en aanwezigheid.

Dit zie je niet elke dag :)

Onlangs zijn we op een chique eindexamenfeest geweest op uitnodiging van Johan en Margot. Het was de 'graduacion' van David op de British School (hier lopen de schooljaren van januari tot december). Hiervoor moesten we ons even netjes aankleden. Gelukkig kregen we een goeie tip en heb ik me een pak laten aanmeten en vond Mariëtte een chique jurk. Het was een beetje hilarisch, in onze nette kleren met onze oude stoffige auto naar het keurige feest. Verder is het deze feesten de gewoonte dat eenieder zijn eigen alcoholische drank meeneemt. De ober komt dan aan de tafel en vraagt wat hij voor je kan inschenken. De fles wijn wordt dan overhandigd en de ober volgt keurig het etiquette. Voor David was het een mooie avond en een mijlpaal in zijn leven.

Twee vriendinnen in het bos

Ine, een goede vriendin van Mariëtte, was in november een paar weken op bezoek. We zijn samen naar enkele leuke plekken gegaan. De Irazu was onbewolkt, dus warme kleding mee en we gingen  naar boven.  Ik kwam er nu pas achter dat er bij de Irazu een uitzichtpunt is dat zicht geeft op de Irazu én de Turrialba. Twee vulkanen dus waarvan er een onlangs behoorlijk actief is geworden. De Turrialba spuwt regelmatig as en gaswolken en er wordt ook lava gesignaleerd. Daarnaast waren er een aantal kleine aardbevingen. De Turrialba is ver genoeg bij ons vandaan maar bij de buurman die wat hoger woont kon je de uitstoten zien. Hij gaat me bellen als er weer een uistoot is en helder weer. Na de eerste uitstoten "regende" het vulkaanas, wat goed zichtbaar was op de auto's.

Afgelopen zaterdag hebben we Annelies en Marjolein, 2 nichtjes van Hans, afgehaald van het vliegveld. We hebben nu zelf ook vakantie, dus gaan lekker rondtoeren met ze. Zondagmiddag, hadden we een etentje van de kookclub waar Hans lid van is. De mannen hadden besloten ditmaal eens voor de vrouwen van de mannen van de kookclub te koken. Het was een heerlijk uitgebreid etentje; we hebben ruim 3 uur aan tafel gezeten. Ieder kookclublid had een 'gang' op zich genomen. We begonnen met een lekker welkomstcocktail van de gastheer Jan Wijbrand. Hans was aangewezen om tapenades etc. te maken en mee te brengen. We hadden tonijntapenade, zwarte olijventapenade, tzatziki en humus meet daarbij stokbrood, crackers, komkommer en wortel om te dippen. Daarna volgde er een voorgerecht van Johan: zelfgerookte forel op een bedje van sla met een sausje. Vervolgens lamsvlees van de bbq, verzorgd door Mees en begeleid door een salade van Peter.  En toen nog de toet van Folkert, echte Hollandse appeltaart met ijs, vruchtensalade en slagroom. Het geheel werd afgesloten met koffie met een borreltje. Alles was fantastisch! Annelies en Marjolein vielen met de neus in de boter. Ze konden direct hun Spaans wat ophalen, alhoewel er ook veel Nederlands gesproken werd. Mees had zijn muziek meegenomen, waarbij we het hele repertoire van Rob de Nijs gehoord hebben, gevolgd door Spaanse gitaarmuziek en een live-optreden van Mees op zijn accordeon. Het was, zoals wij Nederlanders zeggen, erg gezellig!

Folklrore vinden we in elk dorp

Voordat we naar het etentje toereden, was er nog een happening in ons buurdorp. Een optocht van ossenkarren, erg traditioneel. Hier is nu de grote vakantie aangebroken. Sommigen moeten nog een weekje werken, maar zijn dan ook rond de Kerstdagen enkele weken vrij. De kinderen zijn vrij van school tot ergens eind januari. En de vakantie inluiden betekent ook dat er overal feesten zijn. Zoals het in Nederland feitelijk ook is;  in de zomervakantie zijn er overal kermissen en dorpsfeesten!







En nu hebben wij dus ook vakantie! Eerst nog wat dagtochtjes  in de buurt, maar vanaf woensdag echt op pad, de zon opzoeken en naar het strand. De Kerstdagen gaan wij doorbrengen op de finca. Zonder Kerstboom, kerstversiering en zoveel gangen Kerstdiner! Geen kerstverlichting, zelfs geen elektriciteit! Maar wel genieten van de mooie omgeving, de natuur, de vogels, vlinders, apen etc.

Iedereen fijne Kerstdagen gewenst en een goede jaarwisseling! Op naar het nieuwe jaar!

Wij kijken in elk geval met tevredenheid en veel Happy-gevoel terug op ons eerste volle jaar in Costa Rica! Pura Vida!

Bedrijfsuitje

Onlangs hebben we een 'bedrijfsuitje' gehad om het succes van ons honingbedrijf  La Cesta te vieren. We werken nu een jaar samen met Johan en Margot en onze verkoopcijfers lopen gestaag op. Ja, La Cesta staat op de kaart! Onlangs verkochten we onze honing weer in Multiplaza in Escazu, wederom op uitnodiging van de Nederlandse ambassade. Vorig jaar waren we daar ook en de goede verkoop van toen hebben we daarna slechts kunnen evenaren. Nu gingen we er ruim overheen, ver boven onze verwachtingen. Gelukkig hadden we voldoende voorraad aangemaakt. Onze 'thuisbasis' is de mall Paseo de las Flores in Heredia en de klanten in Escazu vinden dat te ver weg. Tja, als de berg niet naar je toekomt, dan moet je maar naar de berg, of hoe was dat ook alweer? We overwegen daarom om met collega's (bijv chocolade, stroopwafels en kaas) er vier keer per jaar samen te gaan verkopen.
   

Natuurlijk gaat er wel eens wat fout. Zo hadden we een partij chocoladehoning gemaakt waarin de hazelnoten waren gaan drijven. Dat vinden wij onverkoopbaar en dus moest de partij overnieuw. Dat leverde een hele grote chocorots op, waarvan door ons heerlijk werd gesnoept. Johan bedacht dat het heerlijk is om stukjes op te warmen en over het toetje, ijs te gieten. Zo zie je maar weer, 'elk nadeel heb zijn voordeel '. Ook dachten we een nieuwe batch honingwijn klaar te hebben voor de verkoop in Multiplaza. Jammer genoeg was deze wijn nog niet helder genoeg, terwijl de smaak al top is. We moeten nog een à twee maanden wachten, en ook onze klanten want die vragen er regelmatig naar.

De pejibaye wordt gekookt

De koffie wordt geschonken

Het fruit is te koop

Ons bedrijfsuitje ging naar Puerto Viejo, aan de Caribische kust, waar het prachtig weer was. We hadden er een huis gehuurd in het private reservaat 'La Ceiba'. Het hoort bij het dierenopvangcentrum 'Jaguar Rescue Centre'. We zijn bevriend met de eigenaren ervan en konden daarom voor een leuke prijs het huis huren. Op onze heenreis maakten we een lunchstop bij wellicht een voorloper van de hedendaagse "mall". Onder verschillende daken waren bijeengebracht: een 'pejibaye' (palmvrucht) verwerkerij, een restaurant, een groentewinkel en "pulperia", allen nog heel authentiek (zie foto's).

Het huis dat we huurden was prachtig. Het had een groot terras van waaruit we het bos in konden kijken. In de verte zagen we spinapen en brulapen klauteren door de bomen. De eerste ochtend zaten er een stuk of 15 grote toekans voor het terras in de boom te eten van de vruchtjes. En nadat we de voordeur hadden geopend kwamen de pijlgifkikkers (auratus voor de kenners) naar binnen gehupst.

Het reservaat heeft een heuse poort 

Op de veranda

Deze manigordo (ocelot) van 1 maand oud werd als 2 weken jonge welp gebracht in het centrum

In het reservaat hebben we met enkele medewerkers een wandeling gemaakt door het primaire bos en we werden vergezeld door een brulaap en een 'martilla'. Deze dieren komen uit het opvangcentrum en worden voorbereid op de vrijheid die ze spoedig weer zullen genieten. Dat zal nog een hele toer zijn, want deze geredde dieren zijn wel erg gewend geraakt aan mensen. Hoe dan ook het lukt toch vaak genoeg om de dieren weer terug te brengen in hun natuurlijke omgeving. Het was lang geleden dat we een dergelijke tocht door zo'n bos hadden gemaakt. Werkelijk fantastisch. Echt zo'n bos waar je door de bomen het bos niet meer kunt zien. We schatten dat sommige boomstammen een diameter van minstens 3 meter hebben (op een hoogte ruim boven de plankwortels). De grote boom op de foto is een ceiba, het reservaat is hiernaar vernoemd. De eigenaren zeggen dat dit de grootste boom van Costa Rica is, en zo zullen er vast nog wel een paar zijn :)

De ceiba is een enorme woudreus

Deze martilla was niet te stuiten

Hier in San Isidro de Heredia zitten we nog steeds in het regenseizoen. Niet dat het elke dag regent, integendeel, het is relatief droog door El Niño. Als 's ochtends de zon volop schijnt, dan gaat het 's middags met grote waarschijnlijkheid regenen. En hoe warmer het 's ochtends is des te harder gaat het 's middags regenen. En er kan echt veel regen vallen. Dat vele water is goed voor de tuin waar we het een en ander aan fruit uit halen. Een paar weken geleden heb ik de laatste bananenboom omgehakt, omdat de bananen op waren, vooral opgegeten door de eekhoorntjes. Een bananenboom draagt maar een keer vrucht en sterft dan. De nieuwe bomen komen vanzelf weer uit de grond en groeien razend snel. De sinaasappels bij ons zijn nog groen, alhoewel ik er al af en toe een rijpe tussenuit haal.Voor de limoenen moeten we even naar de buuf, daar kunnen we de limoenen onder de boom rapen. De guayaba's zitten er ook weer aan te komen. De bomen hangen vol maar we moet nog even wachten, hoewel, de eekhoorntjes vinden ze al goed genoeg. Een aantal maanden geleden heb ik een kaapse bessenstruik geplant. Daarvan hebben we inmiddels de eerste besjes gegeten. Lekker. Ook eten we inmiddels verschillende pepers uit de tuin, 'chiles picantes y chiles dulces'. De chile dulce is gewoon een paprika. En we hebben lekkere  kruiden uit de tuin; thijm, salie, peterselie, oregano, rozemarijn, citroengras en basilicum. Die laatste wordt ook errug lekker gevonden door de sprinkhanen.

De bananenplantage

Chile dulce

Kaapse bes

Chille bombilla

Chile aji

Chile lavanda

Een ander leven

Costa Rica is niet langer alleen maar onze vakantiebestemming, maar nu dus ook het land waar we voor langere tijd willen wonen en leven. Dat is wel even een heel ander leven dan we gewend waren. We zijn inmiddels een jaar hier en het is voor ons duidelijk dat we hier nog heel lang willen blijven. Door onze jaarlijkse bezoekjes aan Costa Rica voelen we ons hier al heel lang thuis. En nu hebben we hier dan ook een (t)huis, met een fijne tuin en zelfs met huisdieren, waar we heel erg van genieten!

Lunch bij ons thuis met de buren. Gemengd gezelschap; Nederlandse, Duitse, Argentijnse, Costaricaanse en Amerikaanse.

Chucho

Malinche en Minuca

Batik

Wat is er nu anders? Heel veel! Costa Rica is qua oppervlakte net iets groter dan Nederland (1,4 x), maar heeft veel minder inwoners, namelijk bijna 5 miljoen (en Nederland heeft er zo'n  16 miljoen!) Nederland heeft 4x zoveel inwoners per vierkante kilometer dan Costa Rica. En dan te bedenken dat de meeste inwoners in Costa Rica leven in de Centrale Vallei, rondom de hoofdstad San Jose. Er zijn dus ook veel gebieden, waar bijna niemand woont. 25% van het land is beschermd natuurgebied.

In Nederland is de Vaalserberg (323 meter) het hoogste punt. In Costa Rica is dat de Cerro Chirripó (3810 meter). Vele jaren geleden hebben wij die berg beklommen! Dat was een behoorlijke klim! Tegenover het totaal vlakke Nederland is het hier dus absoluut niet vlak. Je ziet bijna altijd bergen....
Het gebied waar wij wonen ligt op zo'n 1300 tot 1400 meter hoogte. Het dorpje heet San Isidro de Heredia en ligt op zo'n 15 kilometer van de hoofdstad San José. Hier vlakbij ligt het grootste nationale park van Costa Rica, Braullio Carillo (400 km2), een ontoegankelijk gebied, waar een belangrijke snelweg doorheen loopt. Nb Het nationale park De Hoge Veluwe is 54 km2.

We hebben hier ook een tropischer klimaat dan in Nederland. Het is hier uiteraard warmer dan in Nederland, maar we ontdekken ook dat temperatuur een relatief begrip is. We vinden het wel eens koud in huis... ; voor de koude avonden is er een open haard die we slechts heel af en toe gebruiken. Toch geeft de thermometer in huis meestal zo'n 20 graden of hoger aan...  Hoezo koud?! Tegen kou kun je je kleden, hoorde ik in Nederland wel eens zeggen.Warmte is anders..  Nu heb ik wel eens last van de warmte en dat is toch iets anders... Meer iets van de warmte niet kwijt kunnen. Ik ben eenmaal heel erg ziek geweest; toen waren we in Guanacaste, waar het zo'n 40 graden was.Toen was ik echt bevangen door de hitte en wist ik niet meer waar ik het moest zoeken... Zo beroerd voelde ik me!

Maar hier is het heerlijk. 's Ochtends tussen 5 en 6 wordt het licht en kan het buiten nog wat fris zijn. Maar tegen 7 uur schijnt de zon vaak al volop en is het heerlijk vertoeven op ons terras en in de tuin.

De laatste weken hebben we prachtig weer gehad. Heerlijke zonnige dagen. Soms ontstond er wel onweer in de middag en een enkele keer ging dat gepaard met een heftige regenbui. Vorige week vrijdag was de regen zo heftig, dat straten blank kwamen te staan en het verkeer belemmerd werd.

Bij Intercultura, waar we niet alleen Spaanse les kregen, maar ook kookles... 

Toen we vorig jaar op Spaanse les zaten, hadden we de mogelijkheid om wekelijks een kookles te volgen, waarin aandacht besteed werd aan de Costaricaanse keuken. Er werd dan een gerecht bereid, met uitleg van het hoe en wat, en daarna mochten we het zelf opeten.  Heerlijk!  Er is hier ook een maandelijks kookblad, wat Sabores (Smaken) heet, wat ik koop vanwege de lekkere recepten. 

Sinds kort bestellen we wekelijks onze groenten en fruit bij een winkel, die organische producten verkoopt. Je krijgt dan een bestellijst met info over het aanbod van die week, vult die in en mailt die terug, en dan kan je op zaterdag je canasta, je mand met je gewenste producten ophalen en betalen.

Vandaag heb ik voor het eerst in mijn leven iets met yuca gemaakt.  Ik had het hier in restaurants wel eens gegeten, maar ik had geen idee hoe je dat zelf in de keuken tot iets lekkers kon verwerken. Vorige week kwam de overbuurvrouw hashbrowns brengen, gemaakt van yuca.  Ze waren heerlijk. En ze gaf me het recept. Geraspte yuca, ui, knoflook, geklutst ei, kruiden etc en dan in olie bakken.

Inmiddels heb ik al meerdere voor mij onbekende(of minder bekende) groenten gekocht en klaar gemaakt.  Vorige week aten we soep van ayote, een soort van pompoen. Handig toch dat internet, waar je alle informatie, maar ook veel  lekkere recepten kan vinden. En het is weer eens wat anders,  iets nieuws. Een andere keuken, wat eten, producten en bereiding betreft en volop nieuwe inspiratie!

Maar niet alles is anders... En soms doen dingen me denken aan vroegere situaties in Nederland. Laatst gingen we boodschappen doen bij de AutoMercado, een wat luxere supermarkt. Bij het afrekenen kreeg ik een spaarkaart en zegels, waarmee je voor mooie wijnglazen kan sparen. Ook de kassabon riep bij mij herinneringen op aan AH en Gall& Gall. Onderaan de bon stond hoeveel ik aan korting had gekregen, zo'n 15 tot 20 % van het te betalen bedrag! Dat gebeurde me ook vaak bij AH, omdat ik altijd extra gefocust was op de producten die reclame waren en die dus kocht. Hier zijn alleen de bedragen anders...  Ik moest namelijk 100.000 (honderdduizend!) colones afrekenen. Wat klinkt dat als veel! Omgerekend is dat zo'n 150 euro. Maar daarvoor hadden we dan wel een aantal flessen goede wijn, vlees en vleeswaren, yoghurt, brood en diverse lekkernijen ... 

Begin september kregen we eindelijk een reactie op onze aanvraag voor een verblijfsvergunning, dat wil zeggen: er kwam een fax gericht aan Hans met de mededeling dat hij nu binnen 10 dagen moet aantonen over voldoende financiële middelen te beschikken om in aanmerking te komen voor een verblijfsvergunning. We zijn nu druk in overleg met de bank en met een advocaat om de vereiste papieren te regelen.  Als het voor Hans is afgerond, zal ik moeten wachten tot ik bericht krijg, maar het is dan wel al duidelijk aan welke vereisten het bewijs moet voldoen.  Het is allemaal spannend, maar als dit achter de rug is, kunnen we verdere stappen zetten en wordt het allemaal nog officiëler.

Het is bijna 3 maanden geleden dat we terug kwamen uit Nederland. Iedere 3 maanden moeten we ons toeristenvisum vernieuwen om hier zonder problemen auto te kunnen rijden met een Nederlands rijbewijs. We hebben daarom afgelopen donderdag weer een bliksembezoekje gebracht aan Panama. De vereiste stempels staan weer in ons paspoort. Vrijdag was ik jarig en dat hebben we gevierd aan de Caribische kust in Puerto Viejo. Lekker geborreld en gegeten in Koki Beach, een leuke loungetent. Iedereen nog bedankt voor de vele, leuke verjaardagsfelicitaties! Ik voelde me echt jarig! Pura Vida!

Begin oktober hebben we weer een honingverkoop. Dan gaan we naar Multiplaza in Escazu, een chic winkelcentrum, waar we een jaar geleden ook waren op uitnodiging van de Nederlandse ambassade. Ook nu zijn we uitgenodigd; dit keer betreft het een happening die in het teken staat van Europa.
We hopen binnenkort de honingwijn te kunnen bottelen, zodat die dan weer verkocht kan  worden.

Op onze laatste honingverkoop,half augustus, hadden we zelfs twee hele mooie bijenkoninginnetjes!

Natte tijden

Bij ons in de bergen was het weer in juli niet echt tropisch te noemen. Er was veel wind en regen en we zagen te weinig de zon. Dit alles had te maken met het  slechte weer aan de Caribische kust dat over de bergen komt en ons ook raakte. Het fenomeen 'El Niño' laat zich hier in alle hevigheid gelden.  Volgens de voorspellingen duurt  El Niño nog een jaar voort. Voor die gebieden die over het algemeen droog zijn wordt extreme droogte verwacht en voor gebieden die over het algemeen nat zijn wordt meer nattigheid verwacht. Het huidige weersbeeld in Costa Rica bevestigt dit.

Mariette met Silke, Lisa en Joris in het regenwoud

Tortuguero, die huizen staan niet voor niets op palen

We hadden logees uit Nederland: Silke en Addo met hun kinderen Lisa en Joris. Met hulp van onze buurvrouw konden we iedereen een goede slaapplaats aanbieden.  Maar het weer konden we niet beïnvloeden.  Niet dat we voordurend slecht weer hadden,  maar het kon beter...  Ondanks de slechte weervoorspellingen zijn we naar Tortuguero in het Caribische gebied gegaan. En het was spectaculair. Tortuguero is een klein dorpje dat aan zee ligt, ergens midden in een 'moeras' en het is alleen bereikbaar per boot (of vliegtuigje). Toen we met de boot erheen voeren stond het water in de rivieren erg hoog en stroomde het erg hard. Hier en daar lagen er flinke obstakels in het water,  omgevallen bomen en dergelijke.  Het was duidelijk dat er voorzichtig gevaren moest worden.  Er was een weeralarm afgegeven voor het gebied, hele stukken land stonden onder water. Maar wat wil je, er valt in Tortuguero gemiddeld  7 meter water per jaar. We hadden er een leuk klein hotelletje geboekt, met uitzicht op zee,  en konden van daaruit gewoon parallel aan het strand het bos inlopen. We hadden geluk wat het weer betrof , dat wil zeggen dat het ons niet heeft belemmerd in onze activiteiten. En we hebben veel mazzel gehad met het zien van dieren.  Binnen een paar honderd meter afstand troffen we brulapen, spinapen èn kapucijnapen aan, niet te hoog in de bomen en daardoor goed te zien. Tijdens een kanotocht in de vroege morgen hadden we al apen gezien,  maar dat was op grotere afstand. Een cadeautje voor ons was het zien van een miereneter (tamandua), want die zie je niet zo vaak. Ook had de gids, op speciaal verzoek van Joris, een luiaard opgespoord. We hebben ook een schildpadtour gedaan, een avondtour waarbij je met een gids het strand op mag om een zeeschildpad te zien die daar een gat gemaakt heeft om haar eieren  in te deponeren.  We zagen daarna nog een zeeschildpad die net uit de zee het strand op kwam. Wat een grote beesten... Heel bijzonder!

sprinkhaan in Tortuguero

Onlangs kregen we een  'mate'  aangeboden door onze Argentijnse buurvrouw. Mate is de nationale drank van Argentinië. Het wordt getrokken van de jonge blaadjes en knoppen van de mate-plant en bevat veel cafeïne, meer dan in de koffie zit. Ze kennen ook een bijzondere traditie, van hoe je mate zet, maar ook dat je het om de beurt uit hetzelfde kopje drinkt, met behulp van een speciaal rietje.

een lekker kopje 'thee

Ik heb de afgelopen weken ook weer wat rondgekeken in de tuin. Er zijn telkens weer nieuwe insecten te ontdekken. Niet zijn alleen de vormen apart ook de kleuren zijn vaak erg mooi. En ik zou echt niet weten wat het zijn.

Luizen/cicaden??

Snuitkever/boktor??

mestkever??

??

Wants?

De verkoop van onze honing heeft een tijdje stil gelegen. Vlak voordat we in mei naar Nederland gingen hadden we onze laatste honingverkoop. Daarna zaten we zonder potten! De glasfabriek (in Mexico!) had problemen wat er toe leidde dat er uiteindelijk  in heel Costa Rica geen potten  te krijgen waren. Na onze terugkomst zijn Johan en ik op pad gegaan om alternatieven te zoeken. Uiteindelijk zijn we gerecyclede potten gaan gebruiken ter overbrugging van de' glascrisis'. Onlangs stonden we weer vier dagen in Paseo de las Flores voor het verkopen van onze honing. En we kregen het om onze oren van onze klanten...... waar we toch al die tijd waren geweest. Ook kwam een wacht van het winkelcentrum naar ons toe met de vraag of we een visitekaartjes hadden. Hè? Nou, dan kon hij mensen naar ons doorverwijzen, want er werd zoveel naar ons gevraagd.  Hoe dan ook, we hebben weer een goede verkoop gehad en binnenkort staan we er weer. We zijn speciaal uitgenodigd om rond moederdag (14-17 augustus) weer in het winkelcentrum te staan. We werden gevraagd om wat foto's van onze stand aan te leveren in verband met een advertentie die ze gaan plaatsen in de nationale krant "La Nacion'. We zijn benieuwd of de foto's gebruikt gaan worden, want dat is natuurlijk wel mooie reclame voor ons.

Onze werksters

Deze moederdag 'El dia de la Madre' wordt hier altijd op 15 augustus gevierd en is een officiële vrije dag. Het heeft alles te maken met Maria Hemelvaart, een katholieke feestdag. Families brengen deze dag gezamenlijk door, waarbij moeder de hele dag  in het zonnetje wordt gezet, verwend wordt en overladen wordt met cadeautjes. Met veel honing.

La Sele

La Sele worden ze hier genoemd, de selectie van Costa Rica. Wat hebben ze het goed gedaan! Het hele land was in rep er roer. Niemand had verwacht dat ze zover zouden komen in dit WK toernooi. De loting was niet mis voor Costa Rica; Engeland, Italië en Uruguay. 'Dat overleven we niet' was de algemene gedachte hier. Maar wat schetste de verbazing, de poule des doods werd overleefd. Daarna hebben de Tico's (Costaricanen) met 10 man de Grieken overleefd, wat was dat spannend. Na deze wedstrijd reden wij 's avonds in onze oranje T-shirtjes door een feestende menigte naar huis. Dat bleef niet geheel onopgemerkt. De reacties waren echter mooi. De Tico's gingen er vanuit dat ze geen enkele kans hadden en wensten ons Nederlanders veel geluk in het verdere toernooi.

En dan de wedstrijd Costa Rica - Nederland. ongelofelijk, wat spannend. Op het eind begon ik me toch wat zorgen te maken over het eindresultaat. Die Tico's zouden toch niet gaan winnen? Hun keeper Navas is een erg goeie en had al een strafschoppenreeks gewonnen. Nou, het eindresultaat is bekend. De Tico's zijn eervol ten onder gegaan, en zo gedragen ze zich ook. Ze zijn trots op het resultaat. Hieronder de kop uit La Nacion, de krant van Costa Rica.

Costa Rica: con el corazón roto, pero con el alma intacta

Dos caras de la moneda: la epopeya tica termina y Arjen Robben, estrella de Holanda, celebra la sufrida clasificación. Costa Rica se va invicta después de llevar a los penales a una de las grandes candidatas del Mundial. | AP

Eervol. Goed gedaan Costa Rica

Terug van weggeweest

Onlangs zijn we terug geweest in Nederland. Met spoed zijn we vier dagen vroeger dan gepland naar Nederland vertrokken omdat de gezondheid van de vader van Mariëtte plotseling snel achteruit ging. Het omboeken van onze ticket lukte na wat aandringen bij KLM, we konden binnen 24 uur weg. Na de lange reis zijn we meteen naar de vader van Mariëtte gegaan en hij was ontzettend blij ons weer te zien. Op 20 mei, de dag na onze aankomst is hij 's ochtends vroeg in zijn slaap overleden. Hij heeft op onze terugkomst gewacht. Het afscheid en de nazorg voor het huis zetten de stempel op ons verblijf in Nederland. Toch hebben we ook veel vrienden en familie kunnen ontmoeten. Dat gaf ons de nodige steun en afleiding.

Intussen zijn we weer in Costa Rica. Maandag 23 juni zijn we weer met KLM via Panama gevlogen. Bij onze overstap in Panama letten we even niet goed op. Door een verkeerde aanwijzing van het grondpersoneel  en onze nonchalante houding stonden we bij de verkeerde gate te wachten (er vertrekken namelijk twee vliegtuigen kort na elkaar naar Costa Rica). We kregen de mededeling dat ons vliegtuig zojuist was vertrokken. Gelukkig konden wij na wat aandringen mee met het gereedstaande  vliegtuig, maar niet onze bagage. Deze volgde met het volgende vliegtuig. Zo zijn we 'light traveling' met een half uur vertraging aangekomen in Costa Rica. Het weerzien in Costa Rica was hartelijk. Johan haalde ons op van het vliegveld en thuis aangekomen kwam iedereen naar buiten om ons te begroeten. Ons huis was schoongemaakt en het bed was opgemaakt. Met dank aan Sonja die gedurende onze afwezigheid ook onze auto eens grondig onderhanden had genomen.

Kort voor ons vertrek waren we al schrijvende voor onze blog. Vanaf daar pakken we het maar weer op.

De droge tijd (november- april) is alweer even voorbij.  Deze relatief koele periode wordt hier de zomer genoemd vanwege het ontbreken van de heftige regens en de vele zonnige dagen. Onze tuin was op het laatst kurkdroog en de grond was opengescheurd. Veel planten hadden de bladeren laten vallen en het gras zag er dood uit. In april kregen we de eerste zware regenbui  van het nieuwe regenseizoen. Het was verrassend om te zien hoe snel het gras in de tuin zich daarna hersteld en wat er uit de grond omhoog komt en gaat bloeien. Omdat deze eerste regenbui meer dan 4 cm water bracht is hier in de omgeving de koffie gaan bloeien.  Deze bloei duurde vier dagen en 'kleurde' de vallei prachtig wit. Al met al bleef de regenval  tot medio mei ver achter bij wat men hier gewend is. Wellicht waren dit de eerste effecten van het El Niño die naar verwachting een zeer sterke zal zijn.

De koffiestruiken zijn helemaal wit

Bloeiende koffievelden

Het resultaat na een half jaar

Pasen ligt inmiddels enige tijd achter ons. Toch vinden we het leuk nog om wat foto's te laten zien van de dagelijkse processies die er waren in de week voor Pasen, de Semana Santa. Na Pasen stopten de processies, dachten we. Echter de zaligverklaring van menigeen door de Paus was aanleiding voor nog een processie hier in San Isidro de Heredia.  Hoe dan ook, er wordt hier veel tijd besteed aan die processies. Straten worden versierd, de drumbands/fanfares oefenen en toneelstukjes worden ingestudeerd.  Laten we maar zeggen dat het een stukje folklore is en het is leuk om te zien.

Misdienaren lopen voorop

Relikwieën worden meegedragen

Maria mocht ook mee, let op de mooie ondergrond

De voeten van Jesus worden gewassen

Bij de woning die we huren hebben we vier huisdieren gekregen, twee honden en twee poezen. Ze zijn van de verhuurster die naast ons woont echter de dieren waren zo gewend aan ons huis en intussen ook aan ons dat ze vaak bij ons zijn. We zijn erg blij met deze beesten, omdat ze naast gezelligheid nog een functie hebben. De honden zijn goede wakers. Ze slaan alarm als er onbekenden in de buurt komen. En de poezen wijzen aan waar het ongedierte zit. Met dank aan deze poezen hebben we destijds de slang bij ons huis ontdekt en wat recenter een rat die bij ons naar binnen was gekomen. Regelmatig krijgen we 'cadeautjes'  van de poezen, veelal muizen, ratten of vogeltjes. Echter een eekhoorn en een 'zorro' (is een soort buidelrat) hebben we ook al gezien. Die cadeautjes slaan we natuurlijk telkens af waarna ze meestal worden opgegeten door de poes zelf.

 Minuca en Malinche

Batik en Chucho

Panama

Onlangs zijn we naar Panama geweest voor het vernieuwen van onze toeristenvisa in onze paspoorten. Eigenlijk hoeven we dit niet meer te doen, maar de geldigheid van onze Nederlandse rijbewijzen in Costa Rica is gekoppeld aan toeristenvisa en die zijn slechts 3 maanden geldig. Het ministerie dat over de rijbewijzen gaat (MOPT) accepteert alleen de toeristenvisa en geen enkel andere document voor het geldig laten zijn van een buitenlandse rijbewijs. De ministeries werken flink langs elkaar heen. Hoe dan ook, wij zijn vertrokken naar de Caribische kust en hebben bij de grens in Sixaola onze auto geparkeerd. Hier hebben we de uitreisbelasting betaald (hetgeen op zich al een verhaal waard is) en de salida-stempels in de paspoorten laten zetten. Daarna zij we de oude grensbrug overgelopen naar Panama waar we meteen een zegel in het paspoort kregen geplakt. Vervolgens werd bij een ander loket de entrada-stempel voor Panama gezet. Daarbij kwam de vraag: 'Kunt u het  ticket laten zien waarmee u het land weer gaat verlaten'. 'Euh, nee, onze auto staat in Sixaola en we zijn komen lopen. We gaan Panama meteen weer verlaten omdat we het Costa Ricaanse entrada-stempel in ons paspoort nodig hebben.' We gaan dus direct door naar het 'salida-loket' (2 meter naar rechts). Dit fenomeen was hun bekend. Hup, de stempels werden in het paspoort gezet met de mededeling: 'U moet drie uur wachten voordat u een salida-stempel kunt krijgen'. Knars, knars, L. Er was werkelijk niets bij die grensovergang om die drie uur aangenaam door te komen. Na een half uurtje dwalen werden we aangesproken door een douaneambtenaar die met een brede grijns vroeg hoe lang we nog moesten wachten. Hij kon ons wel helpen, tegen betaling... Nadat we waren teruggelopen naar het loket en wat gedraai van de ambtenaar werden de benodigde stempels in onze paspoorten gezet. De ambtenaar verliet vervolgens snel zijn loket om buiten het zicht van de camera's zijn 'beloning' te ontvangen. Wij staken enkel onze duim op C, erg tof van je en liepen snel door naar de Costa Ricaanse douane. Zo, weer een hindernis genomen. Maar we waren Panama nog niet uit..., eerst moest er nog een zegel worden geplakt in de paspoorten. Daarna konden we echt over de brug teruglopen naar Costa Rica. Ook hier kregen we de vraag voorgelegd: 'Kunt u een ticket laten zien waarmee u het land weer gaat verlaten'. Na het laten zien van de papieren die we van het Costaricaanse ministerie Migración hadden gekregen werden de stempels waar het allemaal om begonnen was gezet in de paspoorten. Mission completed. Men zegt dat je het land 72 uur (3 dagen) moet verlaten voor het verkrijgen van een nieuwe stempel. Wij deden het in een half uur.

Een oude brug verbindt Costa Rica met Panama

De aankomst in Panama

Een ondiepe rivier is de grens tussen Costa Rica en Panama

Wachten tot de bui over is

Stroommeterkasten na de regen

We hebben van de nood een deugd gemaakt en zijn enkele dagen naar Puerto Viejo gegaan (30 km noordelijk van Sixaola). Daar hebben we onze vrienden Rolf en Juana opgezocht en bijgepraat. Het had sinds december niet meer echt geregend in de Cariben. En wat schetst onze verbazing; vroeg in de ochtend begon het te regenen, regen en nog eens regen. Echt indrukwekkend! Er is wel 10-15 cm water gevallen. De mensen waren er in ieder geval erg blij mee, ondanks de kleine overstromingen. Zo rond half 10 werd het droog en scheen de zon weer volop. Groepjes mensen verzamelden zich op straat en de persoonlijke situaties werden besproken. De elektriciteitsvoorziening is niet heel erg stabiel is Costa Rica. Er is nog wel eens een stroomuitval. En dat de mensen daar zelf iets aan kunnen doen moge duidelijk zijn. De meterkast voor de stroom staat altijd buiten zodat die maandelijks kan worden afgelezen door het bevoegde gezag. Als die kasten dan niet worden onderhouden levert dat gevaarlijke situaties op. Deze kast was geheel doorgroeid met ficus. Door de regenbui werden alle contacten nat en dat er in deze kasten nog geen kortsluiting was ontstaan verbaasde ons zeer.

Bij Encar en Sandro in de tuin

In de tuin bij het ontbijt

Onder de tafel op ons logeeradres 

Omdat het ineens zo nat werd, kwamen de pijlgifkikkers ook overal tevoorschijn. Ze sprongen zelfs onder de tafel door. D'r zijn in Puerto Viejo drie soorten die echt opvallen door hun felle kleuren en één daarvan (Phyllobates luguberis, zwart met gele strepen) is echt zwaar giftig. De naam luguberis is niet voor niets aan de soort gegeven. Er is ook een soort die terribelis heet, de meest giftige soort en die leeft dacht ik in Colombia. Als het gif, dat op de huid van de kikker zit, in je bloed terecht komt is het gebeurd met je. Het is een gif dat de ademhaling binnen 5-10 minuten verlamt. Een tegengif is er niet, dus 'con mucho cuidado' (erg voorzichtig zijn)!


Ook hebben we Encar en Sandro weer eens op gezocht, Zij hebben jaren geleden een opvangcentrum (Jaguar Rescue Center) opgezet en doen het erg goed. Het was een hartelijk weerzien. Vorige jaar had Encar mij gevraagd om foto's te maken van de brulapen tijdens het eten van de Chinese roos (Hibiscus). Dat lukte toen niet vanwege het slechte weer. Nu was het prima weer en dus werden de vrijwilligers op pad gestuurd om de rode bloemen te verzamelen, hetgeen niet zo moeilijk is want er staan daar hele hagen volop in bloei. 's Middags worden de apen altijd teruggehaald uit het bos waar ze dagelijks zijn om te wennen aan de vrijheid die ze uiteindelijk weer krijgen. Apen die weg willen kunnen dat gewoon. Voor de overnachting worden de apen in een grote kooi gebracht. Ik was er alvast in gaan staan voor het maken van de foto's en het feest kon beginnen. Het viel niet mee om in dat gewoel goede foto's te maken want de apen bewogen snel en de lichtintensiteit was laag. Toch zaten er leuke foto's tussen.

De brulapen eten graag de bloemen van de Chinese roos

Encar en Sandro krijgen veel brulapen (mono congo) aangeboden voor revalidatie en re-integratie

De aanloop naar het paasfeest (Semana Santa) was hier goed zichtbaar. Op aswoensdag 's avonds liep hier bijna het hele dorp met een groot grijs kruis op het voorhoofd. Wij hebben met enige verbazing (vanuit de auto) zitten kijken want dat hadden we nog nooit zo uitgebreid gezien. Verder stond bij veel huizen een kruis in de tuin met daaromheen een paarse wimpel gedrapeerd. En er waren natuurlijk ook de nodige processies, met veel Romeinen. Het Paasfeest wordt hier gevierd op de witte donderdag en de goede vrijdag. De restaurants zijn dan gesloten en er rijden geen bussen en taxi's. Het openbare leven ligt stil. De eerste paasdag (op zondag) zoals wij die kennen heeft hier geen betekenis. De winkels zijn dan gewoon weer open en het openbare leven draait weer volop.

De beleving  is intens

Processie in San Isidro de Heredia

Mooie versieringen in de kerk

Intussen hebben we ook weer een nieuwe tank met 'honingwijn' (mede) ingezet.

De honing wordt gemengd met water

De vergistingstank wordt gevuld