Vuurtje stoken

Het topteam

Vicente, de chef kok

Een dikke maand geleden hebben Johan en ik meegedaan aan de paella wedstrijd die jaarlijks wordt georganiseerd door La Luna de Valencia, een paella restaurant hier in de buurt. Nadat Johan vroeg 'zullen we meedoen' hebben we eerst thuis succesvol geoefend. Daarna volgde nog een avondvullende briefing over de do's and don'ts van het paella maken, met de bijbehorende sangria en tapas natuurlijk. De wedstrijd zelf was op een hete zaterdagmiddag met veel gasten (de eters), een band (die zelfs "Tulpen uit Amsterdam" speelde), 10 teams en een meer dan 10 koppige jury. Het leuke was dat de paellas op een houtvuurtje klaargemaakt moesten worden, dat iedereen dezelfde ingrediënten kreeg en dat het geheel in anderhalf uur klaar moest zijn. Onder het genot van wederom bier en sangria en tapas werden de vuurtjes aangestoken en de paellas klaargemaakt. Ik heb vaak in mijn ogen staan wrijven vanwege de prikkende rook. Onze paella was net op tijd klaar en ook nog eens goed voor een derde plaats! We hebben wel een idee waar we de punten hebben laten liggen en dus pakken we de volgende keer gewoon de eerste plaats.

De voorbereiding van de ingrediënten

De jury aan de slag

Het resultaat

We waren onlangs een paar dagen op de finca in Guanacaste waar zo'n beetje het einde van de droge tijd aanbrak en alles dus heel erg droog was. Het Nationale Park Diriá (dicht bij de finca) stond in brand. Vermoedelijk veroorzaakt door (paas) BBQ feestjes in het bos en stropers. Op drie plaatsen tegelijk was er brand ontstaan en dat verspreidde zich snel door de bergen door de stevige winden.  Het had al 30 jaar niet gebrand in dit bos en het is dan ook erg jammer dat zoiets gebeurt. Toen we aankwamen stond de hele Diriá vallei blauw van de rook. In de buurt van de finca hadden de dorpsbewoners succesvol een tegenvuur gemaakt om het vuur  uit Diriá te stoppen. Nadat we twee dagen op de finca waren vielen de eerste heftige regenbuien, waardoor het bos in de finca nat genoeg werd en het brandgevaar in de finca was geweken. Wat lager in de bergen had het nog niet geregend en brandde het nog steeds toen we weggingen. In de digitale krant hebben we zojuist gelezen dat de helft van het park inmiddels verbrand is. De bomen zijn wel bestand tegen dit soort branden, maar veel kleine dier- en plantensoorten krijgen een grote klap.

Uitzicht over Nationaal Park Diriá dat in brand staat

Tijdens ons verblijf op de finca was het aanvankelijk zeer droog; er was weinig water in de waterbronnen, waardoor de aanvoer naar de huisjes mondjesmaat was. We hadden water om te drinken en te koken, maar douchen zat er niet in. Daarvoor konden we als het echt nodig werd :) naar een waterbassin in een 'quebrada' (beekje) met een bron waarin schoon water stond. Gelukkig waren de weergoden ons goed gezind. Het begon na een paar dagen 's middags flink te regenen. We hebben toen de shampoo gepakt en zijn in die regen gaan douchen, een belevenis. Ik kwam erachter dat die heftige regen nog steeds niet genoeg is om fijn te kunnen douchen. Gelukkig kwam er genoeg water uit de dakgoten om de resten zeep te kunnen afspoelen.

Uitzicht op de Centrale Vallei, op de achtergrond ligt San José

Bij ons in de omgeving gaan we af en toe wandelen, de berg op. Soms is het wat fris en is een vest niet onaangenaam en soms is het snoeiheet. De wandelingen die we hier kunnen maken zijn best wel spectaculair, er zijn mooie uitzichten over de Centrale Vallei en ook mooie uitzichten op het Nationale Park Braulio Carillo.

Soms moeten we een beekje oversteken

Uitzicht op Braulio Carillo

Er zijn de laatste tijd wat gezondheidsproblemen met de huisdieren die hier rondom het huis lopen. Chucho en Batik zijn met de buurvrouw naar Guanacaste geweest en hebben daar beiden Ehrlichia opgelopen, een ziekte die door teken wordt overgebracht. Beiden zitten nu zwaar onder de pillen en voor Batik is de situatie heftiger, omdat ze ook nog een longontsteking heeft. Ook met de poezen waren er problemen. Malince had een schaafwond op de rug die maar niet wilde genezen. Het arme dier mocht meer dan een maand niet naar buiten en moest een kap dragen zodat ze niet aan de wond kon likken. Uiteindelijk verdween de wond. Een complicerende factor was dat Malince een albino is, dus een problematische huid heeft en zeker gevoelig is voor de zon. Minuca heeft te weinig bloedplaatjes. De oorzaak daarvan moet nog duidelijk worden; volgens de dierenarts kan het wijzen op een fatale kattenziekte, maar dit komt niet uit de bloedtest naar voren. Aan Minuca is verder niets te zien en ze is nog altijd actief, een echte jager die regelmatig cadeautjes komt brengen. En dan onze poes, die Poes heet (en door de buuf Gru Gru wordt genoemd, omdat ze vaak dit geluid vaak maakt...). Ze is nu 7 maanden oud en het gaat erg goed met haar. Ze heeft alle vaccinaties gehad en is gesteriliseerd. Ze is erg speels en nergens bang voor en daagt de honden en poezen vaak uit, wat niet altijd wordt gewaardeerd door de tegenpartij. De honden kijken ons dan aan met een blik van 'doe iets' en de poezen beginnen te grommen en halen soms uit naar haar. Het is hier in elk geval een gezellige beestenboel!

Chucho, Batik en Puka (van links naar rechts) zijn onze trouwe wachters

Malince

Poes

Minuca

Vulkanen

Voor ons vertrek naar Costa Rica kregen we wel eens te horen 'Dat jullie daar gaan wonen tussen al die vulkanen en met al die aardbevingen......'.  Inderdaad, Costa Rica telt behoorlijk wat vulkanen en ja, het trilt hier wel eens. Tot nu toe hebben we er niet veel last van gehad. Totdat de vulkaan Turrialba eens flink van zich liet horen. De Turrialba was sinds vorig jaar oktober al behoorlijk actief. Echter op 12 maart had ze enkele flinke erupties die ook het internationale nieuws hebben gehaald en de dag daarop (vrijdag de 13e!) was het weer raak. Alles zat hier onder de as. Niet dat het een dikke laag was, maar het is wel vies, nogal grauw. In het gebied rondom de vulkaan zijn veel mensen geëvacueerd, scholen zijn gesloten en het vee werd op stal gezet.  Zelfs het internationale vliegveld (bij de hoofdstad San José) is 24 uur gesloten geweest! Zo'n 10 jaar geleden stonden wij nog in de krater, die nu zo gevaarlijk geworden is! De laatste tijd voelen we ook af en toe aardbevingen. De laatste beving was 4.5 op de schaal van Richter.

Gas en as uitstoot van deTurrialba (deze foto heb ik gepikt)

Van al die vulkanen hier in Costa Rica zijn er 5 zogezegd actief; de Arenal (1643m), de Irazu (3432m), de Poàs (2704m), de Rincon de la Vieja (1895m) en de Turrialba (3340m). De Arenal is de meest bekende, maar is enkele jaren geleden gestopt met haar regelmatige erupties. Nu is het daar 'wachten' op de grote explosie, die misschien niet eens komt. Gelukkig ligt de Arenal ver bij ons vandaan. De Irazu kunnen we bij mooi weer zien liggen vanuit onze slaapkamer. Deze vulkaan rookt voortdurend een beetje, maar om dat te kunnen zien moet je wel even naar de krater toe. Enkele jaren geleden had de Irazu nog een prachtig groen kratermeer. Echter, door droogte is het kratermeer een keer drooggevallen waardoor de bodem poreus is geworden en het vele regenwater er nu niet meer in blijft staan. De krater is wel spectaculair met zijn 1,5 km diameter en 500 meter diepte. De Poàs ligt net zover bij ons vandaan als de Irazu, maar we kunnen haar vanaf ons huis niet zien liggen. De Poàs geeft meer rook dan de Irazu en de zwaveldampen zijn veel sterker aanwezig, het prikkelt in de ogen. De Rincon de la Vieja ligt in het noorden van Costa Rica, ver bij ons vandaan. Rondom deze vulkaan zijn veel modderpotten en geisers die op de helling te vinden zijn. Het is wel oppassen dat je daar niet te dichtbij komt, want voor je het weet heb je verbrande voeten.  De Turrialba ligt naast de Irazu. Hier zeggen ze dat het zusjes zijn. Wij kunnen de Turrialba van ons huis uit net niet zien liggen.

Het is niet eenvoudig om deze vulkanen in hun volle pracht te zien, ze zijn namelijk vaak in nevelen gehuld. De Arenal is bijvoorbeeld 70-80% van de tijd gehuld in wolken, niet zichtbaar, tot grote teleurstelling van menig toerist.

Kraters van de Turrialba. Linksboven
is de krater die onlangs tot uitbarsting
kwam

Vulkaan Irazu nog met kratermeer

Vulkaan Arenal zo'n 10 jaar geleden

In december waren Annelies en Marjolein (twee nichtjes) bij ons (en ze zijn vast al weer aan een nieuwe vakantie toe). Ik denk dat de dames veel geluk hebben gehad met het weer. Al vanaf begin december is het hier zeer winderig geweest en was behoorlijk nat en te koud. Ik had een tijd regelmatig een trui aan. Van al die koufronten in het oosten van de VS kregen we hier telkens iets mee. En daarnaast was er natuurlijk steeds het fenomeen El Niño; daar waar het normaal nat is wordt het natter en daar waar het normaal droog is wordt het droger.

We waren met de nichtjes op pad toen we plotseling de top van de vulkaan Poás boven de wolken zagen uitsteken. Dat was een reden om onze koers om te gooien richting Poás. We passeerden eerst een stevige mistlaag (wolken) en reden vervolgens verder in de zon naar de Poás. De parkwachters aldaar vertelden ons dat ze ruim drie weken in de regen en storm hadden gezeten en dat het weer sinds enkele uren oké was. Er was bijna niemand bij de vulkaan. Het was mooi om deze vulkaan weer eens te zien.

Vulkaan Poàs die voordurend rookt. Afdalen in de krater is gevaarlijk door giftige dampen en hitte.

We zijn met mijn nichtjes naar wat karakteristieke plekken geweest. Puerto Viejo de Talamanca (aan de Caribische kust) was onze eerste stop. Tropisch regenwoud met prachtige stranden, reggaecultuur en heerlijk eten. We hebben gewandeld in het Nationale Park Cahuita dat aan zee ligt en bedoeld is om de koraalriffen te beschermen. Het bos is echter ook de moeite waard en zeer waarschijnlijk kom je er kapucijnapen en brulapen tegen en zie je luiaards en ander (on)gedierte. Hier vraag ik me telkens weer af wat voor schoenen nou het handigst zijn; de bergschoenen of TeVa-sandalen. Bergschoenen zijn niet handig omdat enkele keren een riviertje doorwaad moet worden. Sandalen zijn niet handig, omdat deze lekker in de modder blijven hangen. Wellicht zijn de Crocks nog het meest geschikt.

Playa Cahuita

Een van de riviertjes die doorwaad moeten worden tijdens
de wandeling in het nationale park Cahuita

Het opvangcentrum voor dieren 'Jaguar Rescue Centre' bij Puerto Viejo vinden wij een bezoekje waard. De eigenaren zijn in mijn ogen professionals en timmeren behoorlijk aan de weg. Er is echter behoorlijk wat discussie over hun aanpak, het gaat dan met name over de problemen met uitzetten van de dieren nadat ze zijn opgeknapt. Een ding is zeker, als zij niets doen zijn de dieren sowieso verloren. En het lukt hen regelmatig om de dieren daadwerkelijk weer in het bos te krijgen. Voor menigeen is het een uitgesproken gelegenheid om de dieren eens goed te zien en om eens te voelen hoe het is om een aap op je schouder te hebben.... Ik heb daar in de loop der tijd leuke foto's gemaakt en het centrum gebruikt een aantal ervan voor promotiedoeleinden.

De tweetenige luiaard. Dit is alleen te zien aan de voorpoten wat de naamgeving wat verwarrend maakt. De achterpoten hebben namelijk drie tenen. Luiaards zijn vaak te zien in het centrum want er zijn veel ongelukken met deze dieren.

In de omgeving van Puerto Viejo waren vroeger veel cacaoplantages. Deze zijn verloren gegaan door een hardnekkige schimmel die de vruchten vernielde. Inmiddels weet men (dankzij een slimme Nederlander) met de schimmel om te gaan en kan er weer een beetje cacao worden geproduceerd. Hier en daar beginnen de cacaoplantages weer op gang te komen. We zijn op zo'n plantage geweest en hebben ons enkele geheimen van het chocolade maken laten uitleggen. Wij gebruiken cacao in een van onze honingproducten en zij willen honing gaan verwerken in hun chocolade. We gaan eens met elkaar aan tafel zitten.

Onze tweede stop was bij Monte Verde (Santa Elena). Deze plek wordt veel bezocht vanwege het tropische nevelwoud dat hier makkelijk toegankelijk is (gemaakt). Het is erg bekend geworden door wellicht een goeie marketing, maar er zijn veel mooiere plekken om het nevelwoud te ervaren. Doordat er zoveel toeristen naartoe gaan is er ook van alles te doen. Ik was onder de indruk van de nachttoer die we daar hebben gemaakt. Door de ervaren gidsen (die natuurlijk precies weten waar het een en ander zit) was er van alles te zien. Het meest indrukwekkende vond ik de enorme tarantula die uit een gat in de boomstam kwam. Annelies en Marjolein hebben de cannopy tour gedaan met een afsluitende bungee jump. Wij hebben het maar gehouden bij een bezoek aan een orchideeëntuin.Sommige orchideeën moesten we met een loep bekijken, milimeter werk

Vervolgens zijn we naar de drogere regionen in Guanacaste gereden waar het bladverliezende regenwoud staat. Hier is ook onze finca en zitten we midden tussen de apen, zonder stroom maar wel met goed water en een fles gas. De rit ernaartoe door de bergen is altijd weer mooi met prachtige vergezichten. En we hadden elke dag de brulapen dicht bij het huisje

Met uitzicht op Santa Cruz