Vuurtje stoken

Het topteam

Vicente, de chef kok

Een dikke maand geleden hebben Johan en ik meegedaan aan de paella wedstrijd die jaarlijks wordt georganiseerd door La Luna de Valencia, een paella restaurant hier in de buurt. Nadat Johan vroeg 'zullen we meedoen' hebben we eerst thuis succesvol geoefend. Daarna volgde nog een avondvullende briefing over de do's and don'ts van het paella maken, met de bijbehorende sangria en tapas natuurlijk. De wedstrijd zelf was op een hete zaterdagmiddag met veel gasten (de eters), een band (die zelfs "Tulpen uit Amsterdam" speelde), 10 teams en een meer dan 10 koppige jury. Het leuke was dat de paellas op een houtvuurtje klaargemaakt moesten worden, dat iedereen dezelfde ingrediënten kreeg en dat het geheel in anderhalf uur klaar moest zijn. Onder het genot van wederom bier en sangria en tapas werden de vuurtjes aangestoken en de paellas klaargemaakt. Ik heb vaak in mijn ogen staan wrijven vanwege de prikkende rook. Onze paella was net op tijd klaar en ook nog eens goed voor een derde plaats! We hebben wel een idee waar we de punten hebben laten liggen en dus pakken we de volgende keer gewoon de eerste plaats.

De voorbereiding van de ingrediënten

De jury aan de slag

Het resultaat

We waren onlangs een paar dagen op de finca in Guanacaste waar zo'n beetje het einde van de droge tijd aanbrak en alles dus heel erg droog was. Het Nationale Park Diriá (dicht bij de finca) stond in brand. Vermoedelijk veroorzaakt door (paas) BBQ feestjes in het bos en stropers. Op drie plaatsen tegelijk was er brand ontstaan en dat verspreidde zich snel door de bergen door de stevige winden.  Het had al 30 jaar niet gebrand in dit bos en het is dan ook erg jammer dat zoiets gebeurt. Toen we aankwamen stond de hele Diriá vallei blauw van de rook. In de buurt van de finca hadden de dorpsbewoners succesvol een tegenvuur gemaakt om het vuur  uit Diriá te stoppen. Nadat we twee dagen op de finca waren vielen de eerste heftige regenbuien, waardoor het bos in de finca nat genoeg werd en het brandgevaar in de finca was geweken. Wat lager in de bergen had het nog niet geregend en brandde het nog steeds toen we weggingen. In de digitale krant hebben we zojuist gelezen dat de helft van het park inmiddels verbrand is. De bomen zijn wel bestand tegen dit soort branden, maar veel kleine dier- en plantensoorten krijgen een grote klap.

Uitzicht over Nationaal Park Diriá dat in brand staat

Tijdens ons verblijf op de finca was het aanvankelijk zeer droog; er was weinig water in de waterbronnen, waardoor de aanvoer naar de huisjes mondjesmaat was. We hadden water om te drinken en te koken, maar douchen zat er niet in. Daarvoor konden we als het echt nodig werd :) naar een waterbassin in een 'quebrada' (beekje) met een bron waarin schoon water stond. Gelukkig waren de weergoden ons goed gezind. Het begon na een paar dagen 's middags flink te regenen. We hebben toen de shampoo gepakt en zijn in die regen gaan douchen, een belevenis. Ik kwam erachter dat die heftige regen nog steeds niet genoeg is om fijn te kunnen douchen. Gelukkig kwam er genoeg water uit de dakgoten om de resten zeep te kunnen afspoelen.

Uitzicht op de Centrale Vallei, op de achtergrond ligt San José

Bij ons in de omgeving gaan we af en toe wandelen, de berg op. Soms is het wat fris en is een vest niet onaangenaam en soms is het snoeiheet. De wandelingen die we hier kunnen maken zijn best wel spectaculair, er zijn mooie uitzichten over de Centrale Vallei en ook mooie uitzichten op het Nationale Park Braulio Carillo.

Soms moeten we een beekje oversteken

Uitzicht op Braulio Carillo

Er zijn de laatste tijd wat gezondheidsproblemen met de huisdieren die hier rondom het huis lopen. Chucho en Batik zijn met de buurvrouw naar Guanacaste geweest en hebben daar beiden Ehrlichia opgelopen, een ziekte die door teken wordt overgebracht. Beiden zitten nu zwaar onder de pillen en voor Batik is de situatie heftiger, omdat ze ook nog een longontsteking heeft. Ook met de poezen waren er problemen. Malince had een schaafwond op de rug die maar niet wilde genezen. Het arme dier mocht meer dan een maand niet naar buiten en moest een kap dragen zodat ze niet aan de wond kon likken. Uiteindelijk verdween de wond. Een complicerende factor was dat Malince een albino is, dus een problematische huid heeft en zeker gevoelig is voor de zon. Minuca heeft te weinig bloedplaatjes. De oorzaak daarvan moet nog duidelijk worden; volgens de dierenarts kan het wijzen op een fatale kattenziekte, maar dit komt niet uit de bloedtest naar voren. Aan Minuca is verder niets te zien en ze is nog altijd actief, een echte jager die regelmatig cadeautjes komt brengen. En dan onze poes, die Poes heet (en door de buuf Gru Gru wordt genoemd, omdat ze vaak dit geluid vaak maakt...). Ze is nu 7 maanden oud en het gaat erg goed met haar. Ze heeft alle vaccinaties gehad en is gesteriliseerd. Ze is erg speels en nergens bang voor en daagt de honden en poezen vaak uit, wat niet altijd wordt gewaardeerd door de tegenpartij. De honden kijken ons dan aan met een blik van 'doe iets' en de poezen beginnen te grommen en halen soms uit naar haar. Het is hier in elk geval een gezellige beestenboel!

Chucho, Batik en Puka (van links naar rechts) zijn onze trouwe wachters

Malince

Poes

Minuca

Vulkanen

Voor ons vertrek naar Costa Rica kregen we wel eens te horen 'Dat jullie daar gaan wonen tussen al die vulkanen en met al die aardbevingen......'.  Inderdaad, Costa Rica telt behoorlijk wat vulkanen en ja, het trilt hier wel eens. Tot nu toe hebben we er niet veel last van gehad. Totdat de vulkaan Turrialba eens flink van zich liet horen. De Turrialba was sinds vorig jaar oktober al behoorlijk actief. Echter op 12 maart had ze enkele flinke erupties die ook het internationale nieuws hebben gehaald en de dag daarop (vrijdag de 13e!) was het weer raak. Alles zat hier onder de as. Niet dat het een dikke laag was, maar het is wel vies, nogal grauw. In het gebied rondom de vulkaan zijn veel mensen geëvacueerd, scholen zijn gesloten en het vee werd op stal gezet.  Zelfs het internationale vliegveld (bij de hoofdstad San José) is 24 uur gesloten geweest! Zo'n 10 jaar geleden stonden wij nog in de krater, die nu zo gevaarlijk geworden is! De laatste tijd voelen we ook af en toe aardbevingen. De laatste beving was 4.5 op de schaal van Richter.

Gas en as uitstoot van deTurrialba (deze foto heb ik gepikt)

Van al die vulkanen hier in Costa Rica zijn er 5 zogezegd actief; de Arenal (1643m), de Irazu (3432m), de Poàs (2704m), de Rincon de la Vieja (1895m) en de Turrialba (3340m). De Arenal is de meest bekende, maar is enkele jaren geleden gestopt met haar regelmatige erupties. Nu is het daar 'wachten' op de grote explosie, die misschien niet eens komt. Gelukkig ligt de Arenal ver bij ons vandaan. De Irazu kunnen we bij mooi weer zien liggen vanuit onze slaapkamer. Deze vulkaan rookt voortdurend een beetje, maar om dat te kunnen zien moet je wel even naar de krater toe. Enkele jaren geleden had de Irazu nog een prachtig groen kratermeer. Echter, door droogte is het kratermeer een keer drooggevallen waardoor de bodem poreus is geworden en het vele regenwater er nu niet meer in blijft staan. De krater is wel spectaculair met zijn 1,5 km diameter en 500 meter diepte. De Poàs ligt net zover bij ons vandaan als de Irazu, maar we kunnen haar vanaf ons huis niet zien liggen. De Poàs geeft meer rook dan de Irazu en de zwaveldampen zijn veel sterker aanwezig, het prikkelt in de ogen. De Rincon de la Vieja ligt in het noorden van Costa Rica, ver bij ons vandaan. Rondom deze vulkaan zijn veel modderpotten en geisers die op de helling te vinden zijn. Het is wel oppassen dat je daar niet te dichtbij komt, want voor je het weet heb je verbrande voeten.  De Turrialba ligt naast de Irazu. Hier zeggen ze dat het zusjes zijn. Wij kunnen de Turrialba van ons huis uit net niet zien liggen.

Het is niet eenvoudig om deze vulkanen in hun volle pracht te zien, ze zijn namelijk vaak in nevelen gehuld. De Arenal is bijvoorbeeld 70-80% van de tijd gehuld in wolken, niet zichtbaar, tot grote teleurstelling van menig toerist.

Kraters van de Turrialba. Linksboven
is de krater die onlangs tot uitbarsting
kwam

Vulkaan Irazu nog met kratermeer

Vulkaan Arenal zo'n 10 jaar geleden

In december waren Annelies en Marjolein (twee nichtjes) bij ons (en ze zijn vast al weer aan een nieuwe vakantie toe). Ik denk dat de dames veel geluk hebben gehad met het weer. Al vanaf begin december is het hier zeer winderig geweest en was behoorlijk nat en te koud. Ik had een tijd regelmatig een trui aan. Van al die koufronten in het oosten van de VS kregen we hier telkens iets mee. En daarnaast was er natuurlijk steeds het fenomeen El Niño; daar waar het normaal nat is wordt het natter en daar waar het normaal droog is wordt het droger.

We waren met de nichtjes op pad toen we plotseling de top van de vulkaan Poás boven de wolken zagen uitsteken. Dat was een reden om onze koers om te gooien richting Poás. We passeerden eerst een stevige mistlaag (wolken) en reden vervolgens verder in de zon naar de Poás. De parkwachters aldaar vertelden ons dat ze ruim drie weken in de regen en storm hadden gezeten en dat het weer sinds enkele uren oké was. Er was bijna niemand bij de vulkaan. Het was mooi om deze vulkaan weer eens te zien.

Vulkaan Poàs die voordurend rookt. Afdalen in de krater is gevaarlijk door giftige dampen en hitte.

We zijn met mijn nichtjes naar wat karakteristieke plekken geweest. Puerto Viejo de Talamanca (aan de Caribische kust) was onze eerste stop. Tropisch regenwoud met prachtige stranden, reggaecultuur en heerlijk eten. We hebben gewandeld in het Nationale Park Cahuita dat aan zee ligt en bedoeld is om de koraalriffen te beschermen. Het bos is echter ook de moeite waard en zeer waarschijnlijk kom je er kapucijnapen en brulapen tegen en zie je luiaards en ander (on)gedierte. Hier vraag ik me telkens weer af wat voor schoenen nou het handigst zijn; de bergschoenen of TeVa-sandalen. Bergschoenen zijn niet handig omdat enkele keren een riviertje doorwaad moet worden. Sandalen zijn niet handig, omdat deze lekker in de modder blijven hangen. Wellicht zijn de Crocks nog het meest geschikt.

Playa Cahuita

Een van de riviertjes die doorwaad moeten worden tijdens
de wandeling in het nationale park Cahuita

Het opvangcentrum voor dieren 'Jaguar Rescue Centre' bij Puerto Viejo vinden wij een bezoekje waard. De eigenaren zijn in mijn ogen professionals en timmeren behoorlijk aan de weg. Er is echter behoorlijk wat discussie over hun aanpak, het gaat dan met name over de problemen met uitzetten van de dieren nadat ze zijn opgeknapt. Een ding is zeker, als zij niets doen zijn de dieren sowieso verloren. En het lukt hen regelmatig om de dieren daadwerkelijk weer in het bos te krijgen. Voor menigeen is het een uitgesproken gelegenheid om de dieren eens goed te zien en om eens te voelen hoe het is om een aap op je schouder te hebben.... Ik heb daar in de loop der tijd leuke foto's gemaakt en het centrum gebruikt een aantal ervan voor promotiedoeleinden.

De tweetenige luiaard. Dit is alleen te zien aan de voorpoten wat de naamgeving wat verwarrend maakt. De achterpoten hebben namelijk drie tenen. Luiaards zijn vaak te zien in het centrum want er zijn veel ongelukken met deze dieren.

In de omgeving van Puerto Viejo waren vroeger veel cacaoplantages. Deze zijn verloren gegaan door een hardnekkige schimmel die de vruchten vernielde. Inmiddels weet men (dankzij een slimme Nederlander) met de schimmel om te gaan en kan er weer een beetje cacao worden geproduceerd. Hier en daar beginnen de cacaoplantages weer op gang te komen. We zijn op zo'n plantage geweest en hebben ons enkele geheimen van het chocolade maken laten uitleggen. Wij gebruiken cacao in een van onze honingproducten en zij willen honing gaan verwerken in hun chocolade. We gaan eens met elkaar aan tafel zitten.

Onze tweede stop was bij Monte Verde (Santa Elena). Deze plek wordt veel bezocht vanwege het tropische nevelwoud dat hier makkelijk toegankelijk is (gemaakt). Het is erg bekend geworden door wellicht een goeie marketing, maar er zijn veel mooiere plekken om het nevelwoud te ervaren. Doordat er zoveel toeristen naartoe gaan is er ook van alles te doen. Ik was onder de indruk van de nachttoer die we daar hebben gemaakt. Door de ervaren gidsen (die natuurlijk precies weten waar het een en ander zit) was er van alles te zien. Het meest indrukwekkende vond ik de enorme tarantula die uit een gat in de boomstam kwam. Annelies en Marjolein hebben de cannopy tour gedaan met een afsluitende bungee jump. Wij hebben het maar gehouden bij een bezoek aan een orchideeëntuin.Sommige orchideeën moesten we met een loep bekijken, milimeter werk

Vervolgens zijn we naar de drogere regionen in Guanacaste gereden waar het bladverliezende regenwoud staat. Hier is ook onze finca en zitten we midden tussen de apen, zonder stroom maar wel met goed water en een fles gas. De rit ernaartoe door de bergen is altijd weer mooi met prachtige vergezichten. En we hadden elke dag de brulapen dicht bij het huisje

Met uitzicht op Santa Cruz

Vakantie

hondenuitlaatdienst

Soms gaan we met de honden wandelen in het bos. De honden gaan dan achterin de auto en we rijden zo'n 10 minuten. Op aanwijzingen van onze buren leren we nieuwe plekjes kennen. Het is mooi om de natuur zo dichtbij te hebben. We wonen op 5 km afstand van een groot nevelwoud, het nationale park Braulio Carrrillo. Dat is een bos dat je niet moet onderschatten. Er verdwalen regelmatig mensen die dan weer gezocht en gered moeten worden door de locale brigades van Cruz Roja. Meestal gaat dat goed.

De aangelopen poes is al The Princes of Orange genoemd

Als we 'onze' honden uitlaten gaan de twee poezen vaak ook mee. Het is een tafereel dat we niet kennen van Nederland. De honden en poezen bij ons verdragen elkaar goed. Ze slapen zelfs samen. Onlangs is er echter wat reuring ontstaan. Er is een jonge poes komen aanlopen die besloot om hier te blijven. We hoorden 's nachts al enig gerommel rond het huis. Toen we eens gingen kijken hing er een jonge rode poes voor het keukenraam die duidelijk naar binnen wilde. Ze was enigszins uitgeput en had honger. We hebben haar wat te eten gegeven en buiten op een veilig plekje neergezet. Daar zat ze de volgende ochtend nog steeds. We moesten echter vroeg weg, omdat we druk waren met de honingverkoop en konden ons niet verder bekommeren om dit poesje. 's Avonds laat na de verkoop bleek de poes er nog steeds te zijn. Nadat onze verkoopreeks van enkele dagen later voorbij was konden we meer aandacht geven aan de poes. Onze buurvrouw was inmiddels ook weer thuis gekomen van haar werkreis. We hebben met haar even overlegd wat te doen met de poes. Zij bleek al gebeld te zijn door enkele bewoners hier op het terrein met de vraag of ze de poes niet wilde adopteren. Nou, dit huis was het territorium van haar twee poezen en dat moest vooral zo blijven, was haar reactie. Echter na een uurtje kwam de buuf weer aangesneld;  'waar is ze, waar is ze?' De vragende blikken van de jonge poes hadden hun uitwerkingen gehad, de kleine poes mag blijven! :)


We zijn met de poes naar de dierenarts gegaan voor een algehele controle. Hup spuit erin tegen verschillende ziektes, hup pillen erin tegen parasieten en hup gif erop tegen de vlooien. En eind december weer even terug voor de herhaling.  O ja, en tussendoor ook nog even een afspraak maken voor de sterilisatie. Volgens de dierenarts is ze zo'n 3 maanden oud.  De poes heeft geluk gehad dat ze ons heeft gevonden! Het was eerst even goed opletten hoe de honden en de poezen op de kleine poes zouden reageren,  maar het gaat helemaal goed. Ze is duidelijk geaccepteerd. Kleine poes vindt het allemaal spannend en is niet bang, dus stapt overal op af. Ze is erg speels en huppelt vrolijk rond. En wij genieten heel erg van haar capriolen en aanwezigheid.

Dit zie je niet elke dag :)

Onlangs zijn we op een chique eindexamenfeest geweest op uitnodiging van Johan en Margot. Het was de 'graduacion' van David op de British School (hier lopen de schooljaren van januari tot december). Hiervoor moesten we ons even netjes aankleden. Gelukkig kregen we een goeie tip en heb ik me een pak laten aanmeten en vond Mariëtte een chique jurk. Het was een beetje hilarisch, in onze nette kleren met onze oude stoffige auto naar het keurige feest. Verder is het deze feesten de gewoonte dat eenieder zijn eigen alcoholische drank meeneemt. De ober komt dan aan de tafel en vraagt wat hij voor je kan inschenken. De fles wijn wordt dan overhandigd en de ober volgt keurig het etiquette. Voor David was het een mooie avond en een mijlpaal in zijn leven.

Twee vriendinnen in het bos

Ine, een goede vriendin van Mariëtte, was in november een paar weken op bezoek. We zijn samen naar enkele leuke plekken gegaan. De Irazu was onbewolkt, dus warme kleding mee en we gingen  naar boven.  Ik kwam er nu pas achter dat er bij de Irazu een uitzichtpunt is dat zicht geeft op de Irazu én de Turrialba. Twee vulkanen dus waarvan er een onlangs behoorlijk actief is geworden. De Turrialba spuwt regelmatig as en gaswolken en er wordt ook lava gesignaleerd. Daarnaast waren er een aantal kleine aardbevingen. De Turrialba is ver genoeg bij ons vandaan maar bij de buurman die wat hoger woont kon je de uitstoten zien. Hij gaat me bellen als er weer een uistoot is en helder weer. Na de eerste uitstoten "regende" het vulkaanas, wat goed zichtbaar was op de auto's.

Afgelopen zaterdag hebben we Annelies en Marjolein, 2 nichtjes van Hans, afgehaald van het vliegveld. We hebben nu zelf ook vakantie, dus gaan lekker rondtoeren met ze. Zondagmiddag, hadden we een etentje van de kookclub waar Hans lid van is. De mannen hadden besloten ditmaal eens voor de vrouwen van de mannen van de kookclub te koken. Het was een heerlijk uitgebreid etentje; we hebben ruim 3 uur aan tafel gezeten. Ieder kookclublid had een 'gang' op zich genomen. We begonnen met een lekker welkomstcocktail van de gastheer Jan Wijbrand. Hans was aangewezen om tapenades etc. te maken en mee te brengen. We hadden tonijntapenade, zwarte olijventapenade, tzatziki en humus meet daarbij stokbrood, crackers, komkommer en wortel om te dippen. Daarna volgde er een voorgerecht van Johan: zelfgerookte forel op een bedje van sla met een sausje. Vervolgens lamsvlees van de bbq, verzorgd door Mees en begeleid door een salade van Peter.  En toen nog de toet van Folkert, echte Hollandse appeltaart met ijs, vruchtensalade en slagroom. Het geheel werd afgesloten met koffie met een borreltje. Alles was fantastisch! Annelies en Marjolein vielen met de neus in de boter. Ze konden direct hun Spaans wat ophalen, alhoewel er ook veel Nederlands gesproken werd. Mees had zijn muziek meegenomen, waarbij we het hele repertoire van Rob de Nijs gehoord hebben, gevolgd door Spaanse gitaarmuziek en een live-optreden van Mees op zijn accordeon. Het was, zoals wij Nederlanders zeggen, erg gezellig!

Folklrore vinden we in elk dorp

Voordat we naar het etentje toereden, was er nog een happening in ons buurdorp. Een optocht van ossenkarren, erg traditioneel. Hier is nu de grote vakantie aangebroken. Sommigen moeten nog een weekje werken, maar zijn dan ook rond de Kerstdagen enkele weken vrij. De kinderen zijn vrij van school tot ergens eind januari. En de vakantie inluiden betekent ook dat er overal feesten zijn. Zoals het in Nederland feitelijk ook is;  in de zomervakantie zijn er overal kermissen en dorpsfeesten!







En nu hebben wij dus ook vakantie! Eerst nog wat dagtochtjes  in de buurt, maar vanaf woensdag echt op pad, de zon opzoeken en naar het strand. De Kerstdagen gaan wij doorbrengen op de finca. Zonder Kerstboom, kerstversiering en zoveel gangen Kerstdiner! Geen kerstverlichting, zelfs geen elektriciteit! Maar wel genieten van de mooie omgeving, de natuur, de vogels, vlinders, apen etc.

Iedereen fijne Kerstdagen gewenst en een goede jaarwisseling! Op naar het nieuwe jaar!

Wij kijken in elk geval met tevredenheid en veel Happy-gevoel terug op ons eerste volle jaar in Costa Rica! Pura Vida!

Bedrijfsuitje

Onlangs hebben we een 'bedrijfsuitje' gehad om het succes van ons honingbedrijf  La Cesta te vieren. We werken nu een jaar samen met Johan en Margot en onze verkoopcijfers lopen gestaag op. Ja, La Cesta staat op de kaart! Onlangs verkochten we onze honing weer in Multiplaza in Escazu, wederom op uitnodiging van de Nederlandse ambassade. Vorig jaar waren we daar ook en de goede verkoop van toen hebben we daarna slechts kunnen evenaren. Nu gingen we er ruim overheen, ver boven onze verwachtingen. Gelukkig hadden we voldoende voorraad aangemaakt. Onze 'thuisbasis' is de mall Paseo de las Flores in Heredia en de klanten in Escazu vinden dat te ver weg. Tja, als de berg niet naar je toekomt, dan moet je maar naar de berg, of hoe was dat ook alweer? We overwegen daarom om met collega's (bijv chocolade, stroopwafels en kaas) er vier keer per jaar samen te gaan verkopen.
   

Natuurlijk gaat er wel eens wat fout. Zo hadden we een partij chocoladehoning gemaakt waarin de hazelnoten waren gaan drijven. Dat vinden wij onverkoopbaar en dus moest de partij overnieuw. Dat leverde een hele grote chocorots op, waarvan door ons heerlijk werd gesnoept. Johan bedacht dat het heerlijk is om stukjes op te warmen en over het toetje, ijs te gieten. Zo zie je maar weer, 'elk nadeel heb zijn voordeel '. Ook dachten we een nieuwe batch honingwijn klaar te hebben voor de verkoop in Multiplaza. Jammer genoeg was deze wijn nog niet helder genoeg, terwijl de smaak al top is. We moeten nog een à twee maanden wachten, en ook onze klanten want die vragen er regelmatig naar.

De pejibaye wordt gekookt

De koffie wordt geschonken

Het fruit is te koop

Ons bedrijfsuitje ging naar Puerto Viejo, aan de Caribische kust, waar het prachtig weer was. We hadden er een huis gehuurd in het private reservaat 'La Ceiba'. Het hoort bij het dierenopvangcentrum 'Jaguar Rescue Centre'. We zijn bevriend met de eigenaren ervan en konden daarom voor een leuke prijs het huis huren. Op onze heenreis maakten we een lunchstop bij wellicht een voorloper van de hedendaagse "mall". Onder verschillende daken waren bijeengebracht: een 'pejibaye' (palmvrucht) verwerkerij, een restaurant, een groentewinkel en "pulperia", allen nog heel authentiek (zie foto's).

Het huis dat we huurden was prachtig. Het had een groot terras van waaruit we het bos in konden kijken. In de verte zagen we spinapen en brulapen klauteren door de bomen. De eerste ochtend zaten er een stuk of 15 grote toekans voor het terras in de boom te eten van de vruchtjes. En nadat we de voordeur hadden geopend kwamen de pijlgifkikkers (auratus voor de kenners) naar binnen gehupst.

Het reservaat heeft een heuse poort 

Op de veranda

Deze manigordo (ocelot) van 1 maand oud werd als 2 weken jonge welp gebracht in het centrum

In het reservaat hebben we met enkele medewerkers een wandeling gemaakt door het primaire bos en we werden vergezeld door een brulaap en een 'martilla'. Deze dieren komen uit het opvangcentrum en worden voorbereid op de vrijheid die ze spoedig weer zullen genieten. Dat zal nog een hele toer zijn, want deze geredde dieren zijn wel erg gewend geraakt aan mensen. Hoe dan ook het lukt toch vaak genoeg om de dieren weer terug te brengen in hun natuurlijke omgeving. Het was lang geleden dat we een dergelijke tocht door zo'n bos hadden gemaakt. Werkelijk fantastisch. Echt zo'n bos waar je door de bomen het bos niet meer kunt zien. We schatten dat sommige boomstammen een diameter van minstens 3 meter hebben (op een hoogte ruim boven de plankwortels). De grote boom op de foto is een ceiba, het reservaat is hiernaar vernoemd. De eigenaren zeggen dat dit de grootste boom van Costa Rica is, en zo zullen er vast nog wel een paar zijn :)

De ceiba is een enorme woudreus

Deze martilla was niet te stuiten

Hier in San Isidro de Heredia zitten we nog steeds in het regenseizoen. Niet dat het elke dag regent, integendeel, het is relatief droog door El Niño. Als 's ochtends de zon volop schijnt, dan gaat het 's middags met grote waarschijnlijkheid regenen. En hoe warmer het 's ochtends is des te harder gaat het 's middags regenen. En er kan echt veel regen vallen. Dat vele water is goed voor de tuin waar we het een en ander aan fruit uit halen. Een paar weken geleden heb ik de laatste bananenboom omgehakt, omdat de bananen op waren, vooral opgegeten door de eekhoorntjes. Een bananenboom draagt maar een keer vrucht en sterft dan. De nieuwe bomen komen vanzelf weer uit de grond en groeien razend snel. De sinaasappels bij ons zijn nog groen, alhoewel ik er al af en toe een rijpe tussenuit haal.Voor de limoenen moeten we even naar de buuf, daar kunnen we de limoenen onder de boom rapen. De guayaba's zitten er ook weer aan te komen. De bomen hangen vol maar we moet nog even wachten, hoewel, de eekhoorntjes vinden ze al goed genoeg. Een aantal maanden geleden heb ik een kaapse bessenstruik geplant. Daarvan hebben we inmiddels de eerste besjes gegeten. Lekker. Ook eten we inmiddels verschillende pepers uit de tuin, 'chiles picantes y chiles dulces'. De chile dulce is gewoon een paprika. En we hebben lekkere  kruiden uit de tuin; thijm, salie, peterselie, oregano, rozemarijn, citroengras en basilicum. Die laatste wordt ook errug lekker gevonden door de sprinkhanen.

De bananenplantage

Chile dulce

Kaapse bes

Chille bombilla

Chile aji

Chile lavanda

Een ander leven

Costa Rica is niet langer alleen maar onze vakantiebestemming, maar nu dus ook het land waar we voor langere tijd willen wonen en leven. Dat is wel even een heel ander leven dan we gewend waren. We zijn inmiddels een jaar hier en het is voor ons duidelijk dat we hier nog heel lang willen blijven. Door onze jaarlijkse bezoekjes aan Costa Rica voelen we ons hier al heel lang thuis. En nu hebben we hier dan ook een (t)huis, met een fijne tuin en zelfs met huisdieren, waar we heel erg van genieten!

Lunch bij ons thuis met de buren. Gemengd gezelschap; Nederlandse, Duitse, Argentijnse, Costaricaanse en Amerikaanse.

Chucho

Malinche en Minuca

Batik

Wat is er nu anders? Heel veel! Costa Rica is qua oppervlakte net iets groter dan Nederland (1,4 x), maar heeft veel minder inwoners, namelijk bijna 5 miljoen (en Nederland heeft er zo'n  16 miljoen!) Nederland heeft 4x zoveel inwoners per vierkante kilometer dan Costa Rica. En dan te bedenken dat de meeste inwoners in Costa Rica leven in de Centrale Vallei, rondom de hoofdstad San Jose. Er zijn dus ook veel gebieden, waar bijna niemand woont. 25% van het land is beschermd natuurgebied.

In Nederland is de Vaalserberg (323 meter) het hoogste punt. In Costa Rica is dat de Cerro Chirripó (3810 meter). Vele jaren geleden hebben wij die berg beklommen! Dat was een behoorlijke klim! Tegenover het totaal vlakke Nederland is het hier dus absoluut niet vlak. Je ziet bijna altijd bergen....
Het gebied waar wij wonen ligt op zo'n 1300 tot 1400 meter hoogte. Het dorpje heet San Isidro de Heredia en ligt op zo'n 15 kilometer van de hoofdstad San José. Hier vlakbij ligt het grootste nationale park van Costa Rica, Braullio Carillo (400 km2), een ontoegankelijk gebied, waar een belangrijke snelweg doorheen loopt. Nb Het nationale park De Hoge Veluwe is 54 km2.

We hebben hier ook een tropischer klimaat dan in Nederland. Het is hier uiteraard warmer dan in Nederland, maar we ontdekken ook dat temperatuur een relatief begrip is. We vinden het wel eens koud in huis... ; voor de koude avonden is er een open haard die we slechts heel af en toe gebruiken. Toch geeft de thermometer in huis meestal zo'n 20 graden of hoger aan...  Hoezo koud?! Tegen kou kun je je kleden, hoorde ik in Nederland wel eens zeggen.Warmte is anders..  Nu heb ik wel eens last van de warmte en dat is toch iets anders... Meer iets van de warmte niet kwijt kunnen. Ik ben eenmaal heel erg ziek geweest; toen waren we in Guanacaste, waar het zo'n 40 graden was.Toen was ik echt bevangen door de hitte en wist ik niet meer waar ik het moest zoeken... Zo beroerd voelde ik me!

Maar hier is het heerlijk. 's Ochtends tussen 5 en 6 wordt het licht en kan het buiten nog wat fris zijn. Maar tegen 7 uur schijnt de zon vaak al volop en is het heerlijk vertoeven op ons terras en in de tuin.

De laatste weken hebben we prachtig weer gehad. Heerlijke zonnige dagen. Soms ontstond er wel onweer in de middag en een enkele keer ging dat gepaard met een heftige regenbui. Vorige week vrijdag was de regen zo heftig, dat straten blank kwamen te staan en het verkeer belemmerd werd.

Bij Intercultura, waar we niet alleen Spaanse les kregen, maar ook kookles... 

Toen we vorig jaar op Spaanse les zaten, hadden we de mogelijkheid om wekelijks een kookles te volgen, waarin aandacht besteed werd aan de Costaricaanse keuken. Er werd dan een gerecht bereid, met uitleg van het hoe en wat, en daarna mochten we het zelf opeten.  Heerlijk!  Er is hier ook een maandelijks kookblad, wat Sabores (Smaken) heet, wat ik koop vanwege de lekkere recepten. 

Sinds kort bestellen we wekelijks onze groenten en fruit bij een winkel, die organische producten verkoopt. Je krijgt dan een bestellijst met info over het aanbod van die week, vult die in en mailt die terug, en dan kan je op zaterdag je canasta, je mand met je gewenste producten ophalen en betalen.

Vandaag heb ik voor het eerst in mijn leven iets met yuca gemaakt.  Ik had het hier in restaurants wel eens gegeten, maar ik had geen idee hoe je dat zelf in de keuken tot iets lekkers kon verwerken. Vorige week kwam de overbuurvrouw hashbrowns brengen, gemaakt van yuca.  Ze waren heerlijk. En ze gaf me het recept. Geraspte yuca, ui, knoflook, geklutst ei, kruiden etc en dan in olie bakken.

Inmiddels heb ik al meerdere voor mij onbekende(of minder bekende) groenten gekocht en klaar gemaakt.  Vorige week aten we soep van ayote, een soort van pompoen. Handig toch dat internet, waar je alle informatie, maar ook veel  lekkere recepten kan vinden. En het is weer eens wat anders,  iets nieuws. Een andere keuken, wat eten, producten en bereiding betreft en volop nieuwe inspiratie!

Maar niet alles is anders... En soms doen dingen me denken aan vroegere situaties in Nederland. Laatst gingen we boodschappen doen bij de AutoMercado, een wat luxere supermarkt. Bij het afrekenen kreeg ik een spaarkaart en zegels, waarmee je voor mooie wijnglazen kan sparen. Ook de kassabon riep bij mij herinneringen op aan AH en Gall& Gall. Onderaan de bon stond hoeveel ik aan korting had gekregen, zo'n 15 tot 20 % van het te betalen bedrag! Dat gebeurde me ook vaak bij AH, omdat ik altijd extra gefocust was op de producten die reclame waren en die dus kocht. Hier zijn alleen de bedragen anders...  Ik moest namelijk 100.000 (honderdduizend!) colones afrekenen. Wat klinkt dat als veel! Omgerekend is dat zo'n 150 euro. Maar daarvoor hadden we dan wel een aantal flessen goede wijn, vlees en vleeswaren, yoghurt, brood en diverse lekkernijen ... 

Begin september kregen we eindelijk een reactie op onze aanvraag voor een verblijfsvergunning, dat wil zeggen: er kwam een fax gericht aan Hans met de mededeling dat hij nu binnen 10 dagen moet aantonen over voldoende financiële middelen te beschikken om in aanmerking te komen voor een verblijfsvergunning. We zijn nu druk in overleg met de bank en met een advocaat om de vereiste papieren te regelen.  Als het voor Hans is afgerond, zal ik moeten wachten tot ik bericht krijg, maar het is dan wel al duidelijk aan welke vereisten het bewijs moet voldoen.  Het is allemaal spannend, maar als dit achter de rug is, kunnen we verdere stappen zetten en wordt het allemaal nog officiëler.

Het is bijna 3 maanden geleden dat we terug kwamen uit Nederland. Iedere 3 maanden moeten we ons toeristenvisum vernieuwen om hier zonder problemen auto te kunnen rijden met een Nederlands rijbewijs. We hebben daarom afgelopen donderdag weer een bliksembezoekje gebracht aan Panama. De vereiste stempels staan weer in ons paspoort. Vrijdag was ik jarig en dat hebben we gevierd aan de Caribische kust in Puerto Viejo. Lekker geborreld en gegeten in Koki Beach, een leuke loungetent. Iedereen nog bedankt voor de vele, leuke verjaardagsfelicitaties! Ik voelde me echt jarig! Pura Vida!

Begin oktober hebben we weer een honingverkoop. Dan gaan we naar Multiplaza in Escazu, een chic winkelcentrum, waar we een jaar geleden ook waren op uitnodiging van de Nederlandse ambassade. Ook nu zijn we uitgenodigd; dit keer betreft het een happening die in het teken staat van Europa.
We hopen binnenkort de honingwijn te kunnen bottelen, zodat die dan weer verkocht kan  worden.

Op onze laatste honingverkoop,half augustus, hadden we zelfs twee hele mooie bijenkoninginnetjes!