Onlangs zijn we naar Panama geweest voor het vernieuwen van onze toeristenvisa in onze paspoorten. Eigenlijk hoeven we dit
niet meer te doen, maar de geldigheid van onze Nederlandse rijbewijzen in
Costa Rica is gekoppeld aan toeristenvisa en die zijn slechts 3 maanden geldig. Het ministerie dat over de
rijbewijzen gaat (MOPT) accepteert alleen de toeristenvisa en geen enkel andere document voor het geldig laten zijn van een buitenlandse rijbewijs. De ministeries werken flink langs elkaar heen. Hoe dan ook,
wij zijn vertrokken naar de Caribische kust en hebben bij de grens in Sixaola onze auto geparkeerd. Hier hebben we de uitreisbelasting betaald (hetgeen op
zich al een verhaal waard is) en de salida-stempels in de paspoorten laten
zetten. Daarna zij we de oude grensbrug overgelopen naar Panama waar we meteen een
zegel in het paspoort kregen geplakt. Vervolgens werd bij een ander
loket de entrada-stempel voor Panama gezet. Daarbij kwam de
vraag: 'Kunt u het ticket laten zien
waarmee u het land weer gaat verlaten'. 'Euh, nee, onze auto staat in Sixaola
en we zijn komen lopen. We gaan Panama meteen weer verlaten omdat we het Costa Ricaanse entrada-stempel
in ons paspoort nodig hebben.' We gaan dus direct door naar het 'salida-loket' (2 meter naar rechts). Dit
fenomeen was hun bekend. Hup, de stempels werden in het paspoort gezet met de
mededeling: 'U moet drie uur wachten voordat u een salida-stempel kunt
krijgen'. Knars, knars, L.
Er was werkelijk niets bij die grensovergang om die drie uur aangenaam door te
komen. Na een half uurtje dwalen werden we aangesproken door een douaneambtenaar
die met een brede grijns vroeg hoe lang we nog moesten wachten. Hij kon ons
wel helpen, tegen betaling... Nadat we waren teruggelopen naar het
loket en wat gedraai van de ambtenaar werden de benodigde stempels in onze paspoorten gezet. De ambtenaar verliet vervolgens snel zijn loket om buiten het zicht van de camera's zijn
'beloning' te ontvangen. Wij staken enkel onze duim op C,
erg tof van je en liepen snel door naar de Costa Ricaanse douane. Zo, weer een
hindernis genomen. Maar we waren Panama nog niet uit..., eerst moest er nog een
zegel worden geplakt in de paspoorten. Daarna konden we echt over de brug teruglopen naar Costa Rica. Ook hier kregen we de vraag voorgelegd: 'Kunt u een ticket
laten zien waarmee u het land weer gaat verlaten'. Na het laten zien van de
papieren die we van het Costaricaanse ministerie Migración hadden gekregen werden de stempels waar het allemaal om begonnen was gezet in de
paspoorten. Mission completed. Men zegt dat je het land 72 uur (3 dagen) moet
verlaten voor het verkrijgen van een nieuwe stempel. Wij deden het in een half
uur.
 |
| Een oude brug verbindt Costa Rica met Panama |
 |
| De aankomst in Panama |
 |
| Een ondiepe rivier is de grens tussen Costa Rica en Panama |
 |
| Wachten tot de bui over is |
 |
| Stroommeterkasten na de regen |
We hebben van de nood een deugd gemaakt en zijn
enkele dagen naar Puerto Viejo gegaan (30 km noordelijk van Sixaola). Daar
hebben we onze vrienden Rolf en Juana opgezocht en bijgepraat. Het had sinds
december niet meer echt geregend in de Cariben. En wat schetst onze verbazing; vroeg in de ochtend
begon het te regenen, regen en nog eens regen. Echt indrukwekkend! Er is wel 10-15
cm water gevallen. De mensen waren er in ieder geval erg blij mee, ondanks de kleine overstromingen. Zo rond half 10 werd het droog en scheen de zon weer volop. Groepjes mensen verzamelden zich op straat en de persoonlijke situaties werden besproken. De elektriciteitsvoorziening is niet heel erg stabiel is Costa Rica. Er is nog wel eens een stroomuitval. En dat de mensen daar zelf iets aan kunnen doen moge duidelijk zijn. De meterkast voor de stroom staat altijd buiten zodat die maandelijks kan worden afgelezen door het bevoegde gezag. Als die kasten dan niet worden onderhouden levert dat gevaarlijke situaties op. Deze kast was geheel doorgroeid met ficus. Door de regenbui werden alle contacten nat en dat er in deze kasten nog geen kortsluiting was ontstaan verbaasde ons zeer.
 |
| Bij Encar en Sandro in de tuin |
 |
| In de tuin bij het ontbijt |
 |
| Onder de tafel op ons logeeradres |
Omdat het ineens zo nat werd, kwamen de pijlgifkikkers ook overal tevoorschijn.
Ze sprongen zelfs onder de tafel door. D'r zijn in Puerto Viejo drie soorten die echt opvallen
door hun felle kleuren en één daarvan (Phyllobates luguberis, zwart met gele strepen) is echt zwaar giftig. De naam luguberis is niet voor niets aan de soort gegeven. Er is ook een soort die terribelis heet, de meest giftige soort en die leeft dacht ik in Colombia. Als het gif, dat op de huid van de kikker zit, in je bloed terecht komt is het gebeurd met
je. Het is een gif dat de ademhaling binnen 5-10 minuten verlamt. Een tegengif is
er niet, dus 'con mucho cuidado' (erg voorzichtig zijn)!
Ook hebben we Encar en
Sandro weer eens op gezocht, Zij hebben jaren geleden een opvangcentrum (Jaguar
Rescue Center) opgezet en doen het erg goed. Het was een hartelijk weerzien.
Vorige jaar had Encar mij gevraagd om foto's te maken van de brulapen tijdens het
eten van de Chinese roos (Hibiscus). Dat lukte toen niet vanwege het slechte weer.
Nu was het prima weer en dus werden de vrijwilligers op pad gestuurd om de rode bloemen
te verzamelen, hetgeen niet zo moeilijk is want er staan daar hele hagen volop
in bloei. 's Middags worden de apen altijd teruggehaald uit het bos waar ze dagelijks
zijn om te wennen aan de vrijheid die ze uiteindelijk weer krijgen. Apen die
weg willen kunnen dat gewoon. Voor de overnachting
worden de apen in een grote kooi gebracht. Ik was er alvast in gaan staan voor het maken van de foto's en het
feest kon beginnen. Het viel niet mee om in dat gewoel goede foto's te maken
want de apen bewogen snel en de lichtintensiteit was laag. Toch zaten er leuke
foto's tussen.
 |
| De brulapen eten graag de bloemen van de Chinese roos |
 |
| Encar en Sandro krijgen veel brulapen (mono congo) aangeboden voor revalidatie en re-integratie |
