Onze eerste logees!

Medio januari  (16e t/m de 19e) hebben we weer onze honingproducten verkocht op 'Paseo de las Flores' in Heredia. We hadden nu 4 verkoopdagen. Voorheen was het telkens 3 dagen, maar de directie van Paseo de las Flores heeft de voorwaarden voor een  standplaats  in de mall veranderd. Dat was even spannend voor ons, omdat we verwachtten dat de donderdag niet zo goed zou lopen. Echter zelfs de donderdag bleek een goede dag. Het is leuk om te merken dat we zo langzamerhand een klantenkring krijgen. Wij beginnen gezichten te herkennen, maar de mensen herkennen ons ook. Zo werden we in een supermarkt aangesproken met vragen over onze honing. Ook is het leuk om van de klanten te horen dat ze de hoge kwaliteit van onze honingproducten waarderen en dat de prijs/kwaliteitverhouding helemaal oké is. Onze twee nieuwe producten, een huidcrème op basis van bijenwas en de stuifmeelpollen, verkopen ook naar tevredenheid. De volgende verkoop staat al weer voor de deur, van donderdag 27 februari t/m zondag 2 maart, wederom  in 'Paseo de las Flores'.

bijenkast als attractie  

kopers genoeg

en het werkt echt

Na afloop van de verkoopsessie op zondag 19 januari hebben we onze Limburgse vrienden Marcel en Marleen van het vliegveld opgehaald. Zij zijn onze eerste logees! Ze zijn twee en een halve week bij ons gebleven. Nu hebben we eindelijk onze logeerkamer met bijbehorende douche en toilet in gebruik kunnen nemen. Het was leuk om te zien hoe Marcel en Marleen aanvankelijk genoten van de 'warmte' (zo'n 17 graden om 10 uur 's avonds...). Die ervaring hadden wij vroeger ook, maar nu vinden wij dat toch wel fris. Wij wonen in de tropen, echter wat hoger in de bergen op 1300 meter. In de maanden december/januari  kan het dan 's nachts wat frisser worden, soms slechts  14 graden. Er zijn dan koufronten die vanuit de VS naar het zuiden afzakken. Die fronten worden hier een 'temporal' genoemd en gaan gepaard met stevige winden (storm) en zachte regen. En die regen wordt hier 'pelo de gato' (kattenhaar) genoemd en is vooral motregen. Gelukkig hebben we voor deze gevallen een open haard. En jawel, we hebben met onze vrienden een paar avonden gezellig bij het haardvuur gezeten, in de tropen, terwijl buiten de wind gierde om het huis.

gezellig bij het haardvuur in de tropen

We hebben Marcel en Marleen eerst wat van de omgeving waarin wij wonen laten zien. Natuurlijk hebben we hen ook de bodega laten zien, waar we de honingproducten maken. Ook zijn we een dagje naar San Jose geweest, de hoofdstad, waar wijzelf al in geen jaren meer waren geweest. De contrasten zijn daar groot. Het Teatro Nacional  (wel even naar binnen gaan) is een prachtig bouwwerk en ook het 'Museo de Oro' (goudmuseum met precolumbiaans goud) is eigenlijk een must voor als je naar Costa Rica komt. Tegelijkertijd is er veel armoede.

Teatro Nacional 

Typische aanblik in San Jose  

precolombiaans goud

We hadden geluk toen we een dagje naar Cartago gingen (de vroegere hoofdstad), want de dichtbijliggende vulkaan Irazu was vrij van wolken. Daardoor hadden we goed zicht op de krater; echter het mooi gekleurde kratermeer was er niet meer. Dit is verdwenen sinds een stevige aardbeving van enkele jaren geleden. In Cartago staat de basiliek 'Nuestra Señora de Los Angeles'. Hier zie je elke dag mensen die op hun knieën al biddend richting het altaar gaan. Costa Rica is een zeer gelovig katholiek land. Een leuk detail is dat de madonna hier zwart is (La Negrita wordt ze  genoemd). We hebben ons laten vertellen dat dat karakteristiek is voor heel Latijns Amerika.

bij de krater met Marcel en Marleen

zo groot zijn sommige bladeren

neusbeertje bij de Irazu

Na enkelen dagen in de bergen waren Marcel en Marleen toe aan wat meer tropische warmte en zijn we naar de stranden aan de stille oceaan gegaan. En daar was het echt een stuk warmer, soms 34 graden rond het middag uur. En alleen maar zon. Dat was aanvankelijk te heet om mooie wandelingen te maken. Gelukkig raakte onze vrienden al snel een beetje gewend aan deze warmte. We zijn op drie plekken geweeest: Uvita, Nosara en Tambor. Daarna zijn we terug gegaan naar huis. Al  met al hebben we anderhalve week van de zon, de zee en het strand genoten.  Het was gezellig! Ook omdat we in die plaatsen logeerden bij mensen die we al een langere tijd kennen. Het was  leuk om hen terug te zien en bij te kunnen kletsen. Voor ons was het voor het eerst sinds we hier zijn dat we een langere tijd 'van huis' weg waren en de tijd hebben genomen om door het land te reizen. Vijf  februari hebben we Marcel en Marleen naar de luchthaven gebracht en uitgezwaaid. Toen we vervolgens naar huis reden was het wel erg stil en leeg op de achterbank en in ons huis... 

heerlijk naar het strand, helemaal voor jezelf

ondergang van de zon, deze was niet meer te redden door Mariette.

een paar dagen op de ranch bij Leon en Brigitte

De volgende dag zijn we op pad gegaan voor onze rijbewijzen. De geldigheid van het rijbewijs is verbonden aan een stempel in het paspoort. Als je in het aanvraagproces van een verblijfsvergunning zit, hoef je niet meer elke drie maanden even het land uit (dit wordt een visarun genoemd)en krijg je deze stempels dus niet meer. Daardoor zouden we dus na drie maanden met een ongeldig rijbewijs rondrijden. Dit is zo'n wetgeving waarbij weinig of geen afstemming heeft plaatsgevonden tussen de verschillende ministeries . COSEVI,  het instituut dat gaat over de rijbewijzen, wilde ons niet helpen. Het enige wat zij zeiden is 'Dit is Costa Rica' en toonden daarbij een grote smile op de mond. Dus zijn we met onze vraag maar weer naar Migración gegaan. Hier zijn altijd massa's mensen en  lange wachtrijen. Na lang in een rij te hebben gestaan,en ons afvragend of het wel de goede rij was, waren we aan de beurt. De betreffende dame wist het antwoord ook niet, maar was bereid om navraag te doen en kon ons vervolgens gerust stellen. Het is slechts een mondeling antwoord, maar we moeten er maar op vertrouwen dat het klopt. Het bewijs dat we onze aanvraag voor een verblijfsvergunning  hebben ingediend is gelijkwaardig aan een stempel in het paspoort. Echter ook maar drie maanden geldig voor het rijbewijs! Op onze vraag, 'en wat dan daarna?' werd gezegd, 'wacht eerst maar even af. Jullie aanvraag voor de verblijfsvergunningen is binnen die drie maanden verwerkt'. We weten dat er een nieuwe wetgeving staat aan te komen, echter of daarmee het verwerkingproces ook wordt versneld?? We gaan het zien. We ontmoetten toevallig nog een oude bekende bij Migración. Er was tijd genoeg om even bij te praten!

Inmiddels hebben we allebei een Costaricaanse bankrekening! Formeel is het voor een buitenlander zonder toegekende verblijfsvergunning nagenoeg onmogelijk om een bankrekening te openen. Omdat we toch in de bank hier in het dorp moesten zijn, hebben we de stoute schoenen aangetrokken en een nummer getrokken voor een persoonlijk gesprek en onze beurt afgewacht. Na uitleg van onze situatie werd ons zowaar gemeld dat we een bankrekening konden openen als we een aanbeveling konden overleggen van een andere rekeninghouder bij deze bank. Nou daar konden we wel aankomen. De volgende dag gingen we terug en met wel 2 aanbevelingen! Na weer een lange wachttijd werden we geholpen en werd de gehele procedure doorgenomen. Al snel bleek er een volgende hobbel te zijn. Toen we duidelijk maakten dat we een deposito wilden openen in het kader van onze aanvraag voor de verblijfsvergunning moesten we bankverklaringen tonen met bewijzen waar het geld vandaan komt. Dit is om witwaspraktijken te voorkomen. Uitdraaien van onze Nederlandse bankrekeningen bleken voldoende. Inmiddels hebben we onze bankpasjes ontvangen en kunnen we zelfs internetbankieren. Vanaf nu hoeven we niet meer maandelijks naar de bank om het geld voor onze huur te gaan storten.

Afgelopen zondag hebben we een mooie  lange wandeling gemaakt hier in de omgeving. Boven in de bergen, waar het bos van het uitgestrekte nationale park "Braulio Carillo" zo ongeveer begint, hadden we een prachtig uitzicht over de Centrale Vallei. Deze plek is een echte zondagse attractie; er waren meerdere mensen, maar bijna allemaal met de auto! Toen we later in een restaurantje wat gingen eten, merkte Mariëtte op dat ze zich hier helemaal thuis voelt.  'Ik sta er niet meer bij stil dat ik een Nederlandse ben in Costa Rica. Misschien dat anderen mij zo misschien zien, maar ik loop hier rond en voel me gelijkwaardig, alsof ik zelf een Tica ben...! ' Terwijl het personeel bij onze binnenkomst misschien nog dacht 'Hé, verdwaalde toeristen...?!'

intussen zijn we ook 25 jaar bij elkaar :)