Vuurtje stoken

Het topteam

Vicente, de chef kok

Een dikke maand geleden hebben Johan en ik meegedaan aan de paella wedstrijd die jaarlijks wordt georganiseerd door La Luna de Valencia, een paella restaurant hier in de buurt. Nadat Johan vroeg 'zullen we meedoen' hebben we eerst thuis succesvol geoefend. Daarna volgde nog een avondvullende briefing over de do's and don'ts van het paella maken, met de bijbehorende sangria en tapas natuurlijk. De wedstrijd zelf was op een hete zaterdagmiddag met veel gasten (de eters), een band (die zelfs "Tulpen uit Amsterdam" speelde), 10 teams en een meer dan 10 koppige jury. Het leuke was dat de paellas op een houtvuurtje klaargemaakt moesten worden, dat iedereen dezelfde ingrediënten kreeg en dat het geheel in anderhalf uur klaar moest zijn. Onder het genot van wederom bier en sangria en tapas werden de vuurtjes aangestoken en de paellas klaargemaakt. Ik heb vaak in mijn ogen staan wrijven vanwege de prikkende rook. Onze paella was net op tijd klaar en ook nog eens goed voor een derde plaats! We hebben wel een idee waar we de punten hebben laten liggen en dus pakken we de volgende keer gewoon de eerste plaats.

De voorbereiding van de ingrediënten

De jury aan de slag

Het resultaat

We waren onlangs een paar dagen op de finca in Guanacaste waar zo'n beetje het einde van de droge tijd aanbrak en alles dus heel erg droog was. Het Nationale Park Diriá (dicht bij de finca) stond in brand. Vermoedelijk veroorzaakt door (paas) BBQ feestjes in het bos en stropers. Op drie plaatsen tegelijk was er brand ontstaan en dat verspreidde zich snel door de bergen door de stevige winden.  Het had al 30 jaar niet gebrand in dit bos en het is dan ook erg jammer dat zoiets gebeurt. Toen we aankwamen stond de hele Diriá vallei blauw van de rook. In de buurt van de finca hadden de dorpsbewoners succesvol een tegenvuur gemaakt om het vuur  uit Diriá te stoppen. Nadat we twee dagen op de finca waren vielen de eerste heftige regenbuien, waardoor het bos in de finca nat genoeg werd en het brandgevaar in de finca was geweken. Wat lager in de bergen had het nog niet geregend en brandde het nog steeds toen we weggingen. In de digitale krant hebben we zojuist gelezen dat de helft van het park inmiddels verbrand is. De bomen zijn wel bestand tegen dit soort branden, maar veel kleine dier- en plantensoorten krijgen een grote klap.

Uitzicht over Nationaal Park Diriá dat in brand staat

Tijdens ons verblijf op de finca was het aanvankelijk zeer droog; er was weinig water in de waterbronnen, waardoor de aanvoer naar de huisjes mondjesmaat was. We hadden water om te drinken en te koken, maar douchen zat er niet in. Daarvoor konden we als het echt nodig werd :) naar een waterbassin in een 'quebrada' (beekje) met een bron waarin schoon water stond. Gelukkig waren de weergoden ons goed gezind. Het begon na een paar dagen 's middags flink te regenen. We hebben toen de shampoo gepakt en zijn in die regen gaan douchen, een belevenis. Ik kwam erachter dat die heftige regen nog steeds niet genoeg is om fijn te kunnen douchen. Gelukkig kwam er genoeg water uit de dakgoten om de resten zeep te kunnen afspoelen.

Uitzicht op de Centrale Vallei, op de achtergrond ligt San José

Bij ons in de omgeving gaan we af en toe wandelen, de berg op. Soms is het wat fris en is een vest niet onaangenaam en soms is het snoeiheet. De wandelingen die we hier kunnen maken zijn best wel spectaculair, er zijn mooie uitzichten over de Centrale Vallei en ook mooie uitzichten op het Nationale Park Braulio Carillo.

Soms moeten we een beekje oversteken

Uitzicht op Braulio Carillo

Er zijn de laatste tijd wat gezondheidsproblemen met de huisdieren die hier rondom het huis lopen. Chucho en Batik zijn met de buurvrouw naar Guanacaste geweest en hebben daar beiden Ehrlichia opgelopen, een ziekte die door teken wordt overgebracht. Beiden zitten nu zwaar onder de pillen en voor Batik is de situatie heftiger, omdat ze ook nog een longontsteking heeft. Ook met de poezen waren er problemen. Malince had een schaafwond op de rug die maar niet wilde genezen. Het arme dier mocht meer dan een maand niet naar buiten en moest een kap dragen zodat ze niet aan de wond kon likken. Uiteindelijk verdween de wond. Een complicerende factor was dat Malince een albino is, dus een problematische huid heeft en zeker gevoelig is voor de zon. Minuca heeft te weinig bloedplaatjes. De oorzaak daarvan moet nog duidelijk worden; volgens de dierenarts kan het wijzen op een fatale kattenziekte, maar dit komt niet uit de bloedtest naar voren. Aan Minuca is verder niets te zien en ze is nog altijd actief, een echte jager die regelmatig cadeautjes komt brengen. En dan onze poes, die Poes heet (en door de buuf Gru Gru wordt genoemd, omdat ze vaak dit geluid vaak maakt...). Ze is nu 7 maanden oud en het gaat erg goed met haar. Ze heeft alle vaccinaties gehad en is gesteriliseerd. Ze is erg speels en nergens bang voor en daagt de honden en poezen vaak uit, wat niet altijd wordt gewaardeerd door de tegenpartij. De honden kijken ons dan aan met een blik van 'doe iets' en de poezen beginnen te grommen en halen soms uit naar haar. Het is hier in elk geval een gezellige beestenboel!

Chucho, Batik en Puka (van links naar rechts) zijn onze trouwe wachters

Malince

Poes

Minuca